Πιθανώς να συμβούν πολλά updates σε αυτό το post.
To Παρίσι, το Παρίσι είναι λοιπόν είναι μια υπέροχη πόλη, όλοι το ξέρουμε. Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με υπερ-πρωινό εγερτήριο και το τραγούδι του Χουζούρη. Ας όψεται η τρελή υπερ-θέρμανση του ξενοδοχείου που σκάσαμε όλο το βράδυ και ήθελα να βγω έξω! Φαντάσου. Βέβαια ο καιρός είναι πολύ καλός. Άντε και σηκώθηκα, άντε και έκανα τα απαραίτητα μποτέ σερί μου, άντε και βγήκα έξω για καφέ να ανοίξει το μάτι και να βρω και ένα σωστό τρένο επιτέλους, μπας και πάω εκεί που θέλω. Στη γωνία ένα γλυκύτατο brasserie Comptoir, φτιάχνει κροκ μαντάμ, μεσιέ και πάει λέγοντας. Εύα, κάθεται, πίνει, καφέ! Ο κόσμος στο Παρίσι είναι η σκέψη. Μου αρέσει! Είναι όλοι έξω! Έξω κάπου. Έξω για καφέ, για φαί, για ένα απεριτίφ, για ένα κάτι, πάντως είναι έξω. Λεφτά δεν έχουν, ρώτησα! Αλλά κάθονται έξω, τους αρέσει. Καπνίζουν όπως και την προηγούμενη φορά, έξω. Παντού έχουν τζαμάκια και σομπίτσες στα πεζοδρόμια. Το γεγονός ας πούμε, πως καπνίζεις έξω στο Les deux magots, σε φτιάχνει εγκεφαλικά άμα είσαι και λίγο βαρεμένη. Σκέφτεσαι πόσο πολύ boheme περσόνα είσαι εσύ που έξω παρατηρείς το σύμπαν, ενώ οι άλλοι μέσα αναλώνονται στα τετριμένα που τρώνε ένα ταρτάρ παραπάνω δηλαδή, κάτι έγινε! Τρίχες. Στο πεζοδρόμιο είναι τα νέα σερί μου.
Μάλλον έτσι έγιναν όλα τα θαύματα τα περίεργα σε εκείνα τα παλιά χρόνια, βέβαια κάπνιζαν παντού, και στον ύπνο τους τότε, αλλά κάπως έτσι ήταν.
Τέλος πάντων η έκθεση μεγαλειώδης όπως είθιστε και κουραστική όπως είθιστε. Ξεποδάριασμα και ταλαιπωρία αλλά πολύ όμορφα πράγματα και μια εποχή που αλλάζει βλέπει η Εύα, που κατά ένα περίεργο τρόπο πια, αυτή την αλλαγή τη μυρίζεται στο πιτς φιτίλι. Έρχεται το Art Deco σερί μου, μονοκόματο, υπέρογκο, μεγαλειώδες και αγέρωχο. Έρχεται η εποχή μου. Με τη δυναμική που έχει, σιγά μη του αντισταθείς. Έρχεται και ετοιμάσου. Το λέει η Εύα.
Όπως και να έχει το Rdecoshop θα έχει φοβερά πράγματα και φέτος τη χρονιά αυτή τη μοναδική.
Δε θέλω να μιλώ για την επιστροφή με το ατελείωτο μετρό. Πολύ μεγάλο και πολύ κουραστικό. 18 τρένα, 10 τσιγάρα δρόμος που λέμε! Άστα.
Αλλά το απόγευμα εκεί στη St. Germain, στο 2 Magots, όλα σε αποζημιώνουν, το Παρίσι σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Είναι μια πόλη που είναι πράγματι ωραία!
Οι Γάλλοι πρέπει να είναι αρκετά ντόμπροι τύποι γενικά. Αυτό το γενικό μαντμοαυζέλ που μοιάζει με το “μας καλομαθαίνετε Πρέσβη μου” και το μεσιέ αλλά και το Garconnn, κα γενικά το ύφος τους, μου κάνει για ντόμπρο. Εδώ στο Comptoir Brochant που βρήκα καταφύγιο να γράψω τώρα, η μπαργούμαν μιλάει ακατάπαυστα, γνωριστήκαμε και με βοήθησε πως να μετακινηθώ γενικότερα δείχνοντας μου ένα app που έχει βγει, παρόλο που δε μπορώ να καταλάβω τι λέει στους πελάτες της, καταλαβαίνω πως είναι ντόμπρα ή πως με αυτό το που σου φωνάζουν “Bonsoir” με το που μπαίνεις κάπου, σε κάνουν να είσαι open. Δηλαδή εκφραστικός, δηλαδή ντόμπρος!
Kαι πας εκεί στο Les deux magots και έρχεται απίστευτος σερβιτόρος με μουσάκι μυτερό και σου λέει “bonsoir mademoiselle” και λιώνεις και από μέσα σου σκέφτεσαι τα χρονάκια που κουβαλάς και χαίρεσαι και νιώθεις μπεμπέκα, να αρπάξεις το μπιμπερόν ένα πράγμα, και έρχεται το ταρτάρ και θέλεις να βουτήξεις μέσα, να πνιγείς στη σαμπάνια και να είναι αυτό που ήθελες να κάνεις όλο κι όλο. Στη ζωή σου. Μπορεί και γι’ αυτό να γεννήθηκες μον σερί. Αλλά και αλλού γενικά το madam, mademoiselle δίνει και παίρνει. Αυτό το πολυπολιτισμικό σημείο του πλανήτη που εμείς δεν είμαστε συνιθισμένοι σε αυτό το πολύχρωμο, είναι ναυαγοσωστικό και δε ξέρω αν οι Γάλλοι είναι γενικά τόσο ευγενείς, αλλά ίσως τα Γαλλικά να ακούγονται παντού και πάντα chic!
