Ήθελα να δεις κουζίνες. Θα μου πεις για τη δική σου τώρα…Εγώ δε θέλω να δείξω κουζίνες, αλλά πόσο σημαντικός είναι ο σχεδιασμός της. Η κουζίνα είναι ένα από τα κέντρα του σπιτιού που απαιτεί τη μεγαλύτερη εργονομία. Εκτός της εργονομίας, φυσικά απαιτεί καλή εμφάνιση, καλό σχεδιασμό και σωστή επιλογή χρωμάτων. Αν το καλοσκεφτείς οι πρώτες εντοιχιζόμενες συσκευές ήταν οι παλιοί ξυλόφουρνοι μέσα στις κουζίνες των γιαγιάδων μας. Άρα η κουζίνα πάντα είχε ανάγκες. Βρήκα κάποιες φωτό με παλιές κουζίνες ρετρό τύπου και ήθελα να τις μοιραστούμε για να δούμε και να εξετάσουμε τα χρώματα και το σχεδιασμό που γινόταν από τότε. Από το 1950 οι κουζίνες είχαν πιο πολύ χρώμα σε σχέση με σήμερα και τολμούσαν πιο πολύ, κάτι που εμένα πολύ μου άρεσε.
Bλέπουμε εδώ μια κουζίνα του 1949 με φουλ λευκό σε όλα τα έπιπλα και χρώμα στους τοίχους και στο τραπέζι. Στοιχεία όπως το κουρτινάκι, παρέμεναν ρομαντικά ποπ.
Εδώ είναι μια κουζίνα της δεκαετίας του 1950 προς 1960 περισσότερο και βλέπουμε πως είναι σαφώς μονόχρωμη, αλλά τι μονόχρωμη; Ροζ. Διακρίνουμε όπως και στην προηγούμενη φωτό, το σκούρο δάπεδο μάλλον βινυλίου επάνω, μωσαϊκό εδώ. Οι φόρμες είναι λίγο πιο καμπύλες, το ράφι κάτω από τα ντουλάπια ισχύει και ο χώρος εστίασης αρχίζει να χωρίζει από το μαγερείο.
Εδώ πάλι στο 1959, αρχίζει και μπαίνει η νησίδα. Οι συσκευές γίνονται εντοιχισμένες, το χρώμα υπάρχει αλλά ανακατεύεται πια με απόχρωση ξύλου. Ένα σοφό παράδειγμα πως επιλέγουμε τα χρώματα σε μια κουζίνα. Θα δεις ότι δεν κάνουμε ξαφνικά ντουλαπάκια άσπρα σε μια μαύρη κουζίνα, αλλά επιλέγουμε ολόκληρα τμήματα σε γραμμές ή στήλες. Μια ολόκληρη μονάδα κάθετη είναι ροζ και μαζί της όλη η επάνω σειρά ντουλαπιών. Ο πάγκος είναι ίδιο χρώμα με την πλάτη της κουζίνας και φυσικά τα σκούρα χρώματα πάνε κάτω (ξύλινα ντουλάπια) και τα ανοιχτά επάνω. Αυτό είναι σωστή κατανομή χρωμάτων. Η νησίδα στη μέση έχει δικαίωμα να έχει άλλο πάγκο, που τη συνδέει με τα ντουλάπια σε χρώμα. Το δάπεδο κάνει αντίθεση και είναι και πάλι μωσαϊκό με ένθετες λωρίδες από μάρμαρο λευκό και μαύρο. Το πράσινο του δένει με το τραπέζι και τις καρέκλες.
1955. Μαζική παραγωγή ντουλαποποιίας σε ευθείες γραμμές. Μεγάλες ποσότητες στη χρήση του ξύλου και η κουζίνα άνοιξε προς το υπόλοιπο σπίτι. Την εμφάνιση του έκανε επίσης το inox που στις μέρες μας, είναι must έως πασέ κατά τη γνώμη μου.
Και αυτή είναι του 1960, αλλά πιο φουτουριστική. Τα χρώματα της εποχής είναι όλα τοποθετημένα σε μια τέτοια κουζίνα. Το ανοξείδωτο δουλεύει μια χαρά μαζί με το βακελίτη. Μια πολύ μοντέρνα κουζίνα για την εποχή.
Μπαίνοντας στο 1961, βλέπουμε πως η χρήση του ξύλου έχει προχωρήσει σε μεγαλύτερα τμήματα. Αφήνουμε το βακελίτη λίγο και βάζουμε ξύλο. Το ροζ παραμένει αγαπημένο, όπως και το έγχρωμο δάπεδο. Η νησίδα γίνεται και πάσο τώρα αλλά πάντα έχει χρηστικό χαρακτήρα. Λευκός πάγκος και πλάτη ίδια με το δάπεδο της κουζίνας σε πράσινο.
Το 1965, οι επιλογές έχουν πάει σε πιο midcentury χρώματα. Δηλαδή παραμένουν οι γήινοι τόνοι αλλά μπαίνει χρώμα πιο έντονο που είναι από τα χαρακτηριστικά της εποχής. Τα έντονα αλλά σκοτωμένα χρώματα, φέρνουν πιο κοντά στη ζωντάνια ένα χώρο. Βλέπουμε πάλι ξύλο καρυδιάς με εναλλαγές σε λωρίδες των μπλε, κίτρινο και λευκό. Τοα δάπεδο άσπρισε όπως και το ταβάνι. Ο λόγος που ο πάγκος και η πλάτη έγιναν σε μαύρο, είναι για να γράφουν επάνω του όλα τα υπόλοιπα χρώματα. Έμφαση όμως δίνεται στην επιφάνεια της νησίδας που γίνεται σε κίτρινο επίτηδες.
Οκ! Προχωρήσαμε στο 1960 και βάλε, βλέποντας μια ολόκληρη κουζίνα από ξύλο. Λευκά ντουλάπια, σκούρο δάπεδο, πάσο για να κρύβεται το μαγειρείο και γενικά μια πιο επιπλάτη κουζίνα θα λέγαμε. Λιτή τύπου minimal, χωρίς πολλά φανερά χρηστικά αντικείμενα, αλλά περισσότερα διακοσμητικά αξεσουάρ. Δηλαδή κρύφτηκαν τα μίξερ! Μάλλον οι γυναίκες βγήκαν για δουλειά ε;
Πηδάμε στο 1965 και τι έχει αλλάξει; Συνολική επένδυση τοίχου σε τούβλο. Λευκός σκελετός με καφέ πόρτες και κόκκινες. Πάλι σκοτωμένο κόκκινο φυσικά. Οι καρέκλες των Eames εκεί μαζί με ένα στρογγυλό τραπέζι που συνδυάζει το λευκό με το ξύλο των ντουλαπιών. Το δάπεδο με τα ντουλάπια. Το φωτιστικό κατέβηκε στο κέντρο του τραπεζιού. Πολύ κοντά στις σημερινές κουζίνες.
Έναντι του τούβλου, φυσικά η έννοια της μονοκόμματης επιφάνειας τοίχου, αποδίδεται στα 70s και με φουλ ταπετσαρία. Ένα σφάλμα που δεν έχω καταλάβει πως έμεινε στα χρόνια είναι που ξαφνικά τα πλακάκια σταμάτησαν να πηγαίνουν ως το ταβάνι και έμειναν μέχρι τα πάνω ντουλάπια. Να το έκανε αυτό η Ιταλική επιρροή; Προσωπικά προτείνω το ενιαίο look.
Άρα η πρόταση μου αν θέλεις να κάνεις μια κουζίνα με ρετρό επιρροές είναι μία. Αν θέλεις επίσης να σχεδιάσεις μια κουζίνα σωστή είναι:
- χώρισε γεωμετρικά τις μονάδες που θα έχεις.
- τοποθέτησε το χρώμα πάντα σε οριζόντιες και κάθετες ζώνες.
- μην βάζεις το χρώμα διαγωνίως, δηλαδή μην βάζεις διαγωνίως κόκκινο και κίτρινο. Κάνεις το κλασσικό “κατά κορυφήν” λάθος. Αν εξετάσεις έναν πίνακα του Mondrian θα δεις ότι έβαζε το χρώμα διαγωνίως αλλά το χώριζε με φαρδιές μαύρες ρίγες, ώστε να αποφεύγει το “κατά κορυφήν” χρώμα. Το λάθος αυτό συμβαίνει πολλές φορές και στην αρχιτεκτονική και φυσικά είναι λάθος.
- Χρησιμοποίησε το χρώμα του ξύλου σα χρώμα και όχι σαν υλικό. Είναι ξύλο, αλλά δεν παύει να είναι ένα χρώμα.
- Δείξε έναν τοίχο από πάνω μέχρι κάτω με το ίδιο πλακάκι σα φόντο. Πλάτη για τον πάγκο που συνεχίζει έως το ταβάνι. Αυτό το πλακάκι φυσικά μπορεί να είναι ακόμα και το ίδιο με του δαπέδου.
- Βάλε το χρώμα του ξύλου με άλλα έντονα, ζεστά αλλά σε “σκοτωμένες” αποχρώσεις.