Εχθές μιλήσαμε για την οικονομία χρόνου που μπορούμε να κάνουμε καθημερινά, με σκοπό να προλάβουμε περισσότερα πράγματα ή να μη χάνουμε άδικα το χρόνο μας. Σας υποσχέθηκα και μια άλλη προσέγγιση του ζητήματος που άπτεται στα ποστ με tag Deco philosophy και να, εδώ σήμερα θα την έχετε. Αυτή η οικονομία χρόνου είναι εντελώς εγκεφαλική. Κάθε μέρα περνάνε από το μυαλό μας πολλές ιδέες και άπειρες σκέψεις, εκατό προβληματισμοί, 300 φαντασίες ή φαντασιώσεις, 100 σενάρια και η λίστα δεν έχει τέλος. Ο μέσος άνθρωπος -λένε οι έρευνες- κάνει 70.000 σκέψεις την ημέρα. Σκέψεις όλων των ειδών. Φυσικά είναι στο τύπο μας να είναι θετικές ή αρνητικές, να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Σε αυτό κάνουμε οιονομία; Στις κακές σκέψεις;
Αν προσπαθήσεις να τις κατηγορίες θα ήθελες να τσεκάρεις πόσες:
- σε ανεβάζουν
- σε ενδυναμώνουν
- σου δίνουν αυτοπεποίθηση
- σε κάνουν να κυνηγήσεις κάτι καλύτερο για σένα
Άρα μιλάμε σήμερα για την ειδική κατηγορία σκέψεων και τις άλλες που είναι προς αποφυγή.
Στην οικογένεια μου, που ήταν μια κλασική ελληνική οικογένεια, μπορώ να διακρίνω τώρα που μεγαλώσαμε, πως είχαμε ένα καλό. Οι γονείς μου -και οι δύο- δεν έκαναν άσχημες σκέψεις για τους άλλους, ούτε καν για τον εαυτό τους, δεν κουτσομπόλευαν, δεν ασχολούνταν με το τι έκανε ο κάθε ένας που γνωρίζαμε. Ο μπαμπάς μου μάλιστα, πάντα μας έλεγε πως δε θα έπρεπε να μας νοιάζει τι κάνει ο άλλος και να λαμβάνουμε μέρος σε τέτοιου είδους συζητήσεις, γιατί πρωτίστως μας χάλαγαν την περηφάνεια μας, την αξιοπρέπεια μας. Έλεγε επίσης πως κάθε συζήτηση που δε σε αφορά σου στερεί πραγματικό πολύτιμο χρόνο από μια αληθινή πράξη που θα έκανες την ίδια ώρα. Η μαμά πάλι, παρ’ όλο που ήταν δέκτης όλων των οικογενειακών προβληματισμών, κουβέντα δεν της έπαιρνες. Ότι είχε και ήξερε για κάποιον, αυτό εκεί έμενε. Με αυτό το τρόπο έμαθα κι εγώ να κρατώ μυστικά, να μη μπαίνω στον πειρασμό να τα ομολογήσω αλλού και γι’ αυτό ακόμα και αν έχω πάνω από μία φίλες, καμιά δε γνωρίζει κάτι που είναι εμπιστευτικά προσωπικό της άλλης. Στην οικογένεια μας επίσης, είχαμε ένα νόμο: Δε θέλω λόγια, θέλω πράξεις. Η γιαγιά μου έλεγε: “Με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγια”.
Όταν άρχισα να αναλύω το ζήτημα βρήκα πως αυτό ήταν μια τεράστια εξοικονόμιση χρόνου που έχει να κάνει με το: “Σταμάτα να λες και πράξε” ή με το “Ονειρεύσου για σένα μόνο και σίγουρα είναι το καλύτερο χάσιμο χρόνου στη ζωή σου”. Εμείς οι Έλληνες έχουμε μια κλίση στο κοινωνικό σχολιασμό ή στις σκέψεις υπέρ τρίτων. Προσωπικά επιλέγω να μη μαθαίνω τίποτα που δε με αφορά και έτσι επειδή έχω λιγότερα στο μυαλό μου και το απασχολώ με λιγότερα ζητήματα και επίσης κάνω οικονομία στα συναισθήματα έτσι, ασχολούμαι πιο καθαρά με τον εαυτό μου, με τη δουλειά μου, με τους δικούς μου ανθρώπους, με τα όνειρα μου, με τα σχέδια μου στη ζωή. Αν μετρήσεις τις ώρες που ξοδεύεις ακούγοντας στο γραφείο κάτι που δε σε αφορά, δε είναι δική σου δουλειά ή ανάγκη να γνωρίζεις, θα δεις πως είναι πολλές. Αν μετρήσεις πόσες φορές αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, που μπορεί να μη μας αγγίζουν ή και τα ίδια προβλήματα που πάλι μπορεί να μην έχουν την απόλυτη λύση, χάνοντας ουσιαστικό χρόνο από την βελτιστοποίηση του εαυτού μας ή την ηρεμία μας, στο ορκίζομαι θα φρικάρεις. Τώρα πια που έχω -ας πούμε- μεγαλώσει νιώθω ευγνωμοσύνη που οι γονείς μου δε μου έδειξαν το τρόπο της στάσης, αλλά της κίνησης. Νιώθω καλά που κληρονόμησα και αυτό ανάμεσα στα άλλα. Τα μυαλά μας αν μη τι άλλο, είναι οι αληθινές κληρονομιές στα παιδιά. Γενικά και όχι ειδικά στα δικά μας και φυσικά αυτό αγγίζει κι άλλα ζητήματα ευρύτερα. Σκέψου επίσης πως αν στέλνεις θετικές εμπειρίες στα παιδιά σου, κάνεις και σε αυτά οικονομία χρόνου. Θα το εκτιμήσουν πολύ μελλοντικά μον σερί.
Προσωπικά έχω επιλέξει να γνωρίζω μόνο ότι με αφορά και μόνο ότι είναι στην ώρα του να το ξέρω. Με αυτό το τρόπο δεν καταναλώνω το μυαλό μου ή την καλή μου διάθεση ή την ενέργεια μου σε κάτι που δεν είναι της παρούσης ή γενικά δεν είναι για μένα. Την ίδια ώρα προτιμώ να τη σπαταλήσω σε μαγικές συζητήσεις που μπορεί να είναι και φαντασιοπληξίες αλλά πάνε το μυαλό μου μια βόλτα, σε απλές σκέψεις, στο διάβασμα ενός βιβλίου, σε μια ταινία ή σε μια σκέτη σιωπή! Φαντάοζομαι το μυαλό μας σαν ένα γρανάζι που γυρνάει συνεχώς. Το έχω τελείως industrial το στυλ του. Οι σκέψεις μας είναι το υγρό που του ρίχνεις, το λαδάκι που λέμε, για να γυρίζει καλύτερα χωρίς να τρίζει. Αν οι σκέψεις είναι ραφινάτες σίγουρα το μυαλό μας παραμένει πιο καθαρό και οι αλυσίδες του που πάνε στη ψυχή και την καρδιά δε θα πιάσουν μάκα. Αν οι σκέψεις μας είναι κακές, σκληρές, επικριτικές, χαμηλού επιπέδου γενικά, τότε πάντα φοβάμαι πως οι αλυσιδούλες μας κάποια στιγμή θα φρακάρουν γιατί θα έχουν γεμίσει από το μαύρο γλιστερό πράγμα που κάνει και τις αλυσίδες ποδηλάτων να κολλάνε. Λάσπη!
Κάνε λοιπόν οικονομία στις σκέψεις σου, προστάτεψε το μυαλό σου και τη ψυχή και την καρδιά σου, η ζωή στα έδωσε για να τα φυλάς όπως προσέχεις να μη κόψεις το δάχτυλο σου όταν κόβεις με το μαχαίρι. Κάθε κακή σκέψη είναι ένα κόψιμο και ματώνεις. Αν κάνεις πολλά κοψίματα, τότε σύντομα θα χρειαστείς μετάγγιση και αυτή η συγκεκριμένη δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα και η επέμβαση δεν έχει ποσοστά επιτυχίας. Οπότε, κάνε, πράξε, προχώρα μπροστά και άσε πίσω ότι δε σε βοηθά να προχωράς, να βελτιώνεσαι, να νιώθεις πιο καλά, πιο καλός. Τα όνειρα είναι το καλύτερο φαγητό και σε περιόδους κρίσης. Το όνειρα ταϊζουν τις αλυσίδες της καρδιάς και της ψυχής σου και έτσι θα κινούνται χωρίς τριξίματα, χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς ούτε ένα σέρβις.
Αυτά με τις οικονομίες. Πάω να σπαταλήσω λίγο χρόνο κοντά στη θάλασσα τώρα!
Εύα.