Καλημέρες. Σήμερα είναι μια μέρα από εκείνες που έρχεται ένα mail και λες πως αυτό πρέπει να βγει στην επιφάνεια επειδή θίγει ένα μείζον ζήτημα. Θα κάνω την ερώτηση απευθείας χωρίς περιτροπές και εδώ είμαστε για να ανοιγόμαστε πίσω από τα σχόλια σας εσείς και εγώ φανερά πίσω από το αληθινό μου όνομα.
Ντρέπεσαι για το σπίτι σου; Έχεις ποτέ ντραπεί για το σπίτι σου;
Αφορμή για αυτό το επικό ποστ ένα mail δικό σου που με βάζει πάντα σε σκέψεις. Ξέρεις, εγώ έχω ντραπεί για το σπίτι μου! Το καταθέτω εδώ με όλη μου την ειλικρίνεια. Όχι αυτό που μένω τώρα ή πριν την ανακαίνιση του, αλλά για το σπίτι που μεγάλωσα, όταν ήμουν μικρή παρά που δεν είχα καλύτερα παραδείγματα σπιτιών από τη μικρή μου γειτονιά, λίγο ντρεπόμουν. Εκείνη την εποχή οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν αρχίσει να μένουν σε διαμερίσματα αλλά εμείς μέναμε στο σπίτι της γιαγιάς μας που συνέχιζε παρά τη μανία της αντιπαροχής να είναι μια απλή ταπεινή μονοκατοικία. Θυμάμαι ακόμα που μου έκαναν εντύπωση όλα τα άλλα σπίτια που δεν πατούσαν στο έδαφος. Αυτά που είχαν όροφο από κάτω τους δηλαδή. Νόμιζα πως εμείς είχαμε μείνει πίσω, πως εμείς είχαμε πιο μικρό σπίτι παρά που δεν ήταν, πως εμείς δεν είχαμε τα κομφόρ που είχαν όλοι οι άλλοι.
Βέβαια εκείνη την εποχή δεν είχα καταλάβει πως ενώ οι περισσότεροι συμμαθητές μου έμεναν σε σπίτι με κομφόρ, στο δικό μου ήθελαν να έρχονται, ενώ εγώ το θεωρούσα μικρό είχα τη μεγαλύτερη αυλή για παιχνίδι, πως ενώ τα άλλα ήταν σπίτια με μπαλκόνια και τέντες το δικό μου ήταν πανέμορφο γιατί ήταν λευκό με μπλε παράθυρα και είχε την πιο όμορφη αυλόπορτα που έχω δει -και μακάρι να την είχα, δυστυχώς πετάχτηκε- και καθόμασταν κάτω από τη δροσιά της μουριάς να τρώμε τα παγωτά μας. Πιστεύω πως όλοι μας ίσως να έχουμε περάσει από τέτοια φάση. Αρκεί που το καταλάβαμε μεγαλώνοντας…
Περνάω στο γράμμα που ήρθε για να καταλάβεις:
Εχεις ζηλέψει ποτέ ανθρωπο; Σπίτια ξενων ανθρώπων έχουμε πιθανόν ζηλέψει πολλές φορες, καποιες και τους ιδιόκτητες τους… Πρωτη φορά ζήλεψα τόσο εναν ανθρωπο, ταρακουνηθηκα τόσο, ξεκινησα να προσπαθώ ν αγαπώ το άδειο μου σπιτάκι… Κάποια φόρα κάποια γελοία (επιεικής χαρακτηρισμός) , απο το οικογενειακό μου περιβάλλον μου είχε πει αφού δεν έχω λεφτά να ολοκληρωσω το σπίτι μου, να απευθυνθώ σε εκπομπη τύπου “σπίτι απ την αρχή” μήπως και με βοηθήσουν. Κι έτσι πιθανόν να μου έσπειρε τον σπόρο, ν’ αγαπώ το σπίτι μου (και τον εαυτό μου) λιγοτερο…
Και μετα “την γνώρισα”, μεσα απο τυχαία αναζήτηση στο google ψάχνοντας κάτι που απο μικρο παιδι με γοήτευε, σπίτια αληθινά, καθημερινών ανθρώπων, όχι επιμελημένα απο διακοσμητες , άλλα με προσωπική φροντιδα και μερακι.
Το σοκ μεγαλο. Νόμιζα πως επρόκειτο γι αστείο. Όταν βεβαιωθηκα πως δεν είναι φάρσα , και μια νεαρή κοπελα αισθάνεται τόσο άνετα να δειξει το σπίτι της στον κοσμο, το σπίτι που θα ταίριαζε περισσότερο στην 80χρονη γιαγια της, περιγράφοντας το με υπερηφάνια, την ιδία ωρα που στο ίδιο φόρουμ οι λοιπές αναγνωστριες επιδείκνυαν τις σπιταρονες τους, αισθανθηκα-μετα το πρωτο σοκ- υπερηφάνια γι αυτον τον άνθρωπο! Ενα τόσο παλιο και φτωχικό σπιτάκι με μικρα διακοσμητικά άλλης εποχής, παλια ντιβανομπαουλα απλώς παραταγμένα στο μικρο της καθιστικό με τους τοίχους στολισμένους με εκκλησιαστικές εικονες, την παλιά ξυλοσομπα σε δεσπόζουσα θέση… Κακοβαμμενοι, παλιο σοβαντισμενοι τοίχοι, το μωσαικό της μαμάς μου στο πατωμα, κι αύτη η αρχαία κουζίνα με παρόμοιο επίσης νεροχυτη μ αυτον των παιδικών μου χρονων.
Θεε μου, μονο τώρα , μετα απο τόσον καιρό, αυτό το δευτερόλεπτο συνηδειτοποιω, αφού την εψαξα ξανά και ξάνα, αφού ειδα τις φωτογραφιες της τόσες φορες, πως ο λογος που την ζήλεψα τόσο πολυ ηταν επειδή κι εγώ μεγάλωσα πριν πόλλα χρόνια σ ενα φτωχικό σπιτάκι, όμως εγώ απέφευγα επιμελώς να το δειχνω, μια που ντρεπόμουν πολυ. Ζηλεψα που ακομπλεξαριστα μας έδειξε το υποτυπώδες σπίτι της, την αποδοχή της, την υπερηφάνια της. Άραγε πως θα αισθανόταν αν βρισκόταν κάποια καλοθελητρια να της πει, καημενουλα αν δεν εχεις λεφτά, πήγαινε στο ”σπίτι απ την αρχή” να στο φτιάξουν… Μάλλον δεν θα το επέτρεπε η συγκεκριμένη αυτό, ίσως όμως και να την καταρακωνε…
Τέλος πάντων. Κι εγώ δεν είμαι καλύτερη, γιατί αφου την εκθειασα, την λατρεψα, την παραδεχτηκα, στο τέλος την κατέβασα απο το βάθρο και την κοίταξα απο ψηλά, ξεροντας πως αν το σπίτι της ηταν δικο μου, θα ηταν αλλιως. Καλυτερο… Με κανει αυτό κακό ανθρωπο, ή απλως ανθρωπο που θέλω και πρεπει να εξελίσσομαι;
Θέλω να πω τελικά πως άλλο πράγμα η φτώχια κι άλλο το γούστο.
Και σ αυτό το σημείο σε χαιρετω, δεν τολμησα να το κάνω στην αρχή, μήπως και θα σου έλεγα πολλα προκαταρκτικά και βαριοσουν να διαβάσεις την ουσία.
Πόλλα φιλια – βάλε κανένα καινουριο σπιτακι.
Κατάλαβες τώρα; Εγώ το είδα το σπιτάκι της κοπέλας στην οποία αναφέρεται η φίλη αναγνώστρια. Ναι, πρόκειται για ένα απλό σπιτάκι με τίποτα καινούργιο αλλά προφανώς περιέχει μεγάλο όγκο αγάπης μέσα του. Σε παραπέμπω φυσικά στα Μαλβινικά που έχω αναρτήσει εδώ για να ξεκινήσουμε από το Α αν χρειάζεται. Και το δικό μου σπίτι είχε αγάπη. Είχε χορούς και παιχνίδια. Είχε γλέντια συνεχόμενα και non stop. Είχε όλη την ημέρα κόσμο και όλες τις εποχές. Είχε καρδιές που χτυπάγαν δυνατά. Να ξεκαθαρίσω πως τίποτα από όλα αυτά που λέμε εδώ δεν ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας αν αυτή μας βαραίνει την καρδιά και κανένα καλό-σπιτο δε θα σώσει από τη δυστυχία μια ψυχή. Αυτό πιστεύω πως είναι ο νόμος της αλήθειας και μπορώ να το αποδείξω πάλι μέσα από τη ζωή. Αν χάσεις έναν δικό σου άνθρωπο μπορεί να περάσεις μήνες ολόκληρους χωρίς να κουνήσεις καρέκλα από τη θέση της. Αν χωρίσεις από μια σχέση που είχες πιστέψει για παντοτινή μπορεί να κινείσαι για μήνες πάλι από καναπέ σε καναπέ και να κλαις τη μοίρα σου και καθόλου να μη σε νοιάξει αν τα μαξιλάρια κυλιούνται στο πάτωμα ή αν στράβωσε ο πίνακας. Τα σπίτια πάνε με τη διάθεση μας! Τα σπίτια όμως δε γεμίζουν από κρίσεις και επικρίσεις και λεφτά.
Καλή μου φίλη που με ρωτάς αν είσαι καλός άνθρωπος ή όχι. Πήρες το μάθημα σου από την κοπέλα που είναι περήφανη για το σπίτι της παρά που δεν έχει πολυτέλειες και δεν είναι κακό που ζήλεψες. Αλλά χαίρομαι που διαπιστώνω πως το κατάλαβες και το μετέτρεψες σε ουσία γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό σου και φυσικά διεκδικώντας το δικαίωμα να ελπίζεις και να θέλεις κάτι καλύτερο. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου ή για να το θέσω καλύτερα, κάθε ανθρώπου με υγεία ψυχική. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πως όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες απαιτήσεις από τη ζωή τους ή πως βάζουν τις ίδιες προτεραιότητες. Κάθε άνθρωπος ορίζει και χαράζει μια γραμμή πάνω στην οποία προσπαθεί να βαδίσει και να και αυτή η γραμμή ως γνωστόν είναι πολλά σημεία ενωμένα. Κάθε σημείο είσαι εσύ με τις ιδιαιτερότητες σου. Κάθε σημείο μπορεί και να συμπίπτει με κάποιου άλλου αλλά η γραμμή στο σύνολο της να διαφέρει. Έχω γνωρίσει ανθρώπους με “άδεια” σπίτια και γεμάτες καρδιές όπως και ανθρώπους με “γεμάτα” σπίτια και άδειες καρδιές.
Κανένα σπίτι που δεν είναι χαρούμενο δεν μπορεί να γίνει επειδή θα έχει καλύτερα έπιπλα ή ντεκορασιόν όπως και κανένα σπίτι με ξιπασμένους ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει γεμάτο. Στο σπίτι απ’ την αρχή, την αρχή την κάνει η καρδιά μας.
Σας αγαπώ!