Ο χώρος είναι σαν ένα τρισδιάστατο στερεό και για να καταλάβει κάποιος καλύτερα την έννοια του, συνήθως του δείχνουν έναν κύβο. Οι τρεις άξονες κατά το Καρτεσιανό σύστημα, αντιπροσωπεύουν τις τρεις διαστάσεις που όλοι γνωρίζουμε, ακόμα και αν δεν το γνωρίζουμε. Μήκος, πλάτος, ύψος. Αλλιώς τις λες και με τρία συμβολικά γράμματα, τα Χ, Υ, Ζ. Κατά τη διάρκεια των μαθη(μα)τικών μου χρόνων κατάλαβα γιατί αυτά τα συγκεκριμένα τρία γράμματα επιλέχθηκαν για να δείχνουν για πάντα στους αιώνες αυτές τις τρεις διαστάσεις με τη τεράστια σημασία. Γιατί έφταναν στους αιώνες, συμβόλιζαν το άπειρο λόγω της θέσης τους στο τέλος της λατινικής αλφαβήτου.
Ο “x” είναι άγνωστος τόσο όσο και η απόσταση “x”. O “y” πάλι είναι λίγο διαφορετικός γιατί απλά πάντα για κάποιο άγνωστο λόγο τον συμπαθούσα περισσότερο. Προσωπικά μου άρεσε να μου ζητάνε τον άγνωστο y αντί για τον άλλο άγνωστο x. Ιδέα δεν έχω γιατί, απλά μου φαινόταν πιο γλυκός. Ο z πάλι, ήταν εντελώς σπασίκλας για εξίσου άγνωστο λόγο. Στην προσπάθεια μου να μη μπερδεύομαι τους είχα μεταφράσει και τους είχα δώσει ονόματα. Ο “x” ήταν αυτό από το οποίο ξεκινά η λέξη “χάος”. Μακρύ και άφταστο. Ο “y” πάλι ήταν ο “ψηλέας”. Ο “z” δεν ήταν τίποτε άλλο από το “ζεν”, κάτι που προσπαθούμε να αγγίξουμε συνεχώς.
Αν μείνουμε όμως στις διαστάσεις, ένας δάσκαλος σχεδίου ή γεωμετρίας θα σας εξηγήσει πολύ απλά πως όλοι εμείς που έχουμε σπίτια και ζούμε μέσα σε αυτά, ζούμε μέσσ σε τρεις διαστάσεις. Στην x, την y και τη z. O χώρος. Ο ζητούμενος. Έχουμε τα κουτιά μας που αναπτύσονται ξεκινόντας από τους τρεις άξονες που ξεκινάνε από ένα σημείο. Ένα σημείο αναφοράς. Από εκεί ξεκινάμε όλοι και θέλουμε το χώρο μας. Θέλουμε να τον μαρκάρουμε με τα δικά μας στοιχεία, τα δικά μας χνάρια, να ανακατέψουμε τις τρεις του διαστάσεις αν γίνεται, τοποθετώντας τοίχους που ακολουθούν άλλους άξονες αν είναι δυαντόν. Θέλουμε να πάμε ταξίδι και μιλάμε για τα μήκη (x) και τα πλάτη (y) της γης. Αν μπορούσαμε όλοι να πάμε μια βολτα στο φεγγάρι θα μιλάγαμε και για τη z απόσταση.
Και το δικό μου το μυαλό που κατεβάζει διάφορα σκέφτεται την αφαίρεση, το στερητικό. Ά-χωρος. Υπάρχει; Υπάρχει. Ο Άχωρος για το δικό μου μυαλό είναι αυτός που δεν έχει καταφέρει να τον κρατήσει ακόμα κανένας χώρος στη ζωή του. Κανένας άξονας δε στάθηκε αρκετός για να του δώσει αρχή ή μάλλον κανένα σημείο δεν τον έκανε να τραβήξει την πρώτη του γραμμή. Μπορεί να μιλάμε κυριολεκτικά ή πάλι μπορεί μιλάμε και φανταστικά, αλληγορικά. Κανένας και τίποτα, κανένα σημείο ζωής, κανένας λόγος δε βρέθηκε μπροστά του να του αλλάξει γνώμη. Πάντα ήθελε να φεύγει και γι’ αυτό πάντα του δεν έφτιαξε σπιτικό. Ποτέ του δεν ονειρεύτηκε ένα χώρο με όλη τη δύναμη του μυαλού του, να τον πιστέψει, να τον λατρέψει και να τον αλλάξει. Ποτέ του μέχρι τώρα δεν είδε με άλλα μάτια την εξέλιξη του κουτιού που τον περιβάλλει γιατί κάτι στο κουτί αυτό δεν ταίριαζε καλά. Μια γωνιά του δεν κούμπωνε, σα να λέμε. Μη μου πεις πως έφταιγε το κουτί! Πήρε ότι ήθελες έως τώρα.
Φυσικά και μπορείς να διαφωνήσεις οριζοντίως και καθέτως και θα ήθελα νατουρεμάν και να τοποθετηθείς, αλλά να ξέρεις πως δεν κακολογώ τους Άχωρους εγώ. Τους κατανοώ αντιθέτως. Για πολλούς λόγους μπορώ να σου πω πως τους συμπονώ κιόλας. Γιατί όλη μας η ζωή βασίζεται στο συναίσθημα που μπορεί να επιθυμούμε πολλοί από εμάς να συντηρούμε. Αυτό της φυγής. Μόνιμης ή μικρής. Μια αίσθηση πως τίποτε δεν μας κρατά, τίποτε μα τίποτε δεν μας σταματά. Γι’ αυτό μπορεί και να μη φτιάχνουμε τους χώρους μας ή γι’ αυτό μπορεί να περιμένουμε με πάθος και τεράστια αντοχή τη στιγμή που θα βρεθούμε στο χώρο που μας ταιριάζει. Που μας χωράει. Ο λόγος ανακαίνισης του δικού μου σπιτιού, προέρχεται από μια μόνιμη αναζήτηση στο χώρο. Το ανάλυσα εκτενώς και βρήκα τι χωράει εμένα. Τι θα χωράει τα όνειρα μου, τις στιγμές μου, τις ματιές που θέλω να με συντροφεύουν διαρκώς. Τίποτε δε σε χωρά καλύτερα από μια τέτοια αίσθηση. Η στιγμή που νιώθεις εντελώς χορτάτος από τις ματιές σου και γεμάτος εσύ από το χώρο σου, που σε διαπερνά και εντελώς μέσα στη φούσκα του δικού σου ιδεατού (και όχι) στερεού, η στιγμή αυτή είναι μόνιμη. Κουβαλά μια αύρα. Δε ξέρω πως και αν κάποιος το έχει προσέξει αυτό που λέω, αλλά εγώ το νιώθω. Κάτι με ακολουθεί.
Πάντα θυμάμαι να θέλω να αλλάζω τα πράγματα μου, να αλλάζω θέσεις, χρώματα, στυλ με σκοπό να εντοπίσω την αρχή των δικών μου αξόνων. Να βρω μέχρι που είναι δυνατόν να επεκταθούν αυτές οι τρεις διαστάσεις. Να σκηνοθετήσω τη ζωή μου με όλη τη δύναμη της φαντασίας μου. Να πλησιάσω το δικό μου όριο στο χώρο μέχρι να “φτάσω” εγώ και μέχρι να δω πως είμαι τρύπια πια, ο χώρος με πέρασε. Πέρασε από τα σημεία που ξεκινάνε οι καλύτερες στιγμές του.
Ά-χωρος που πάει να πει αυτός που ακόμα δε βρέθηκε εντός αληθινά. Άχωρος που θα ζητήσει να ανήκει κάπου κάποια στιγμή. Ά-χωρος και ο χώρος που ακόμα δε του βρήκες το σωστό του ύφος. Γιατί δεν το ονειρεύεσαι άραγε; Δεν καταλαβαίνεις πως αν εσύ ξεκινήσεις την συνομιλία είναι βέβαιο πως θα γίνετε φίλοι; Ή μήπως και νομίζεις πως δεν το ονειρεύεσαι; Πες μου αν ένας μας δεν αγόρασε τραπέζι χωρίς να σκεφτεί τα Κυριακάτικα γεύματα. Ένας δεν αγόρασε πολυθρόνα βεράντας χωρίς να σκέφτεται τα καλοκαιριάτικα βράδυα στο μπαλκονι. Μπορείς να μην φτιάχνεις όνειρα που έχουν κάνει άλλοι για σένα ά-χωρε μου καημένε. Μη φτιάχνεις τα όνειρα των περιοδικών, ξεκίνα από τα δικά σου πρώτα. Βρες το μυστικό του δικού σου χώρου και βάλε εσύ πρώτα τις στιγμές σου εκεί μέσα, αν θες και η ζωή σου να τις χωρέσει. Σκέψου τον καλύτερο σου εαυτό να κάθεται στον καλύτερο σου καναπέ, μη δέχεσαι τη διακόσμηση σα κάτι που ξεκινά από αντικείμενα και τελειώνει σε ζωή. Ξεκινά από τη ζωή που εσύ θέλεις να έχεις και τελειώνει όταν την αποκτήσεις. Και επειδή οι επιλογές μας και οι ανάγκες μας αλλάζουν, γι’ αυτό και η διακόσμηση αλλάζει. Όταν σχεδιάζεται ένας χώρος, εγώ πάντα σκέφτομαι πως θα κάνουν οι άνθρωποι μέσα τις ζωές τους. Αρχιτεκτονική ανάγκη και ανάγκη να νιώσω τι φτιάχνω. Να καταλάβω.
Μη σκέφτεσαι πως ήταν πριν, σκέψου πως θα είναι μετά, μ’ εσένα μέσα, με το ταίρι σου μέσα αν θες, με την οικογένεια σου μέσα, με το σκύλο, με τη γάτα. Σκέψου και φωτογράφισε στο μυαλό σου τη θέση που θα έχει το σώμα σου όταν θα μαγειρεύει τα καλύτερα γι’ αυτούς που αγαπάς, όταν θα τρώει μαζί τους, όταν θα ξαπλώνει. Ο καλύτερος σου εαυτός θα γεννηθεί μέσα στο καλύτερο σου σπίτι. Ο άνθρωπος που θα έρθει δίπλα σου θα συγκριθεί με τις αισθητικές αξίες που εσύ θα έχεις θέσει. Βρες εσύ το ύψος τους ή το μήκος τους. Και αν έχεις βρει τον άνθρωπο που θα το φτιάξει για σένα, μην αφήσεις τίποτα που δε θα πεις. Πες του, εξήγησε του, ζήτα, κάνε το όνειρο κοινό με αγάπη. Για όλα αυτά που γράφω, συμβουλεύω να πάψεις να είσαι ά-χωρος. Για να χωρέσεις μέσα στη ζωή που θέλεις να ονειρεύεσαι. Καλύτερα, να ζεις το ίδιο το όνειρο κάθε μέρα. Πες πως μπορείς, πες το κι έγινε!
Η σειρά post με tag: Deco philosophy θα συνεχίζεται συχνά-πυκνά με αγάπη.
Εύα.