Σήμερα μπορεί να είναι και ποιητικό σχεδόν το ποστ και αυτό γιατί έχει να κάνει με σχετικά άτομα με τα οποία νταραβερίζομαι επαγγελματικώς, των οποίων όμως θαυμάζω τη δουλειά με σχεδόν πάλι ποιητικό και αρτιστίκ τρόπο. Πιο πολύ ρομανζερί θα το έλεγες, γιατί ο θαυμασμός φτάνει μέχρι του σημείου της δημιουργίας και των υπολογισμών καθώς και της δύναμης που απαιτείται για να κατασκευαστεί κάτι. Πιο μετά που περνάμε στο κουβάλημα και τα λοιπά πεζά, εντάξει δεν πεθαίνεις κιόλας. Ένα ακόμα σημείο όμως είναι η τοποθέτηση των κατασκευών, όπου εκεί βλέπεις το σχέδιο να εφαρμόζεται και άρα χαίρεσαι πατόκορφα για αυτό που έχεις. Μια από τις πιο ρομαντικές δουλειές με ένα υλικό που λατρεύω είναι αυτή του σιδερά ή blacksmith αγγλιστί. Ο όρος βγαίνει από τη λέξη “black” που είναι το χρώμα που έχει το σίδερο και το “smith” από το old war “smite” που σημαίνει “αυτός που χτυπά το μαύρο μέταλο”. Το ποστ αυτό έγινε με αφορμή ένα υπέροχο ξυλουργείο που έπεσε στην αντίληψη μου στο Internet και εκεί είπα πως σίγουρα για τα σιδεράδικα θα υπάρχουν ακόμα καλύτερες φωτό, αφού για μένα είναι πιο ποιητική δουλειά και χώρος. Ξύλο ή μέταλλο; Τι προτιμάς;
Σιδεράδες την ώρα της φωτιάς
Ίσως πάλι να έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπεις αυτά τα πρόσωπα που στη φαντασία σου ενώ είναι σχεδόν αδύνατον να δαμάσεις το σίδερο, βλέπεις πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να το κάνει. Μια μπρουτάλ φιγούρα, πολύ παλιακή, πολύ μαύρη φυσικά όπως και τα εργαστήρια σιδήρου. Τέτοια υπέροχα θα δεις σήμερα εδώ και φυσικά, πρόσωπα. Πρόσωπα πολλών blacksmith ανά τον κόσμο και τις εποχές. Ένα αφιέρωμα στους ανά την υφήλιο σιδεράδες, με τα ευχαριστήρια μας για τα όμορφα αντικείμενα που φτιάχνουν. To σφυρί και το αμόνι που πλέον μπορεί να δυσκολευτείς να τα βρεις σε σιδεράδικο ή ακόμα και το φούρνο που ζεσταίνεται το σίδερο προκειμένου να φορμαριστεί στο επιθυμητό σχήμα, είναι τα βασικά εργαλεία ενός σιδερά. Φυσικά η εποχή έχει προχωρήσει και η τεχνολογία και τεχνογνωσία μαζί της. Εγώ όμως ακόμα μπορώ να καταθέσω τις εικόνες που έχω από τα παιδικά χρόνια και το μαραγκό και σιδερά της γειτονιάς μου. Και οι δύο πάντα με ποδιά, ατημέλητοι, ο σιδεράς πάντα με μαύρα χέρια και μαραγκός πάντα με το μολύβι στο αυτί. Εννοείται πως ο ξυλουργός είναι πιο Τζεπέτο στην όψη, αν πιστεύουμε πως ο άνθρωπος παίρνει λίγο στο πρόσωπο από τη δουλειά του. Πιο μαλακά χαρακτηριστικά, συνήθως με μικρά γυαλάκια, σχετικά ήρεμοι και πολύ συχνά ολίγον κουφοί λόγω κορδέλας.
