Και αφού χαρήκατε με τα σπιτάκια που δείξαμε και χάρηκα και εγώ που επιτέλους είδαμε κάποια αποτελέσματα, σας φέρνω ένα σπίτι industrial-shabby στο Bilbao. Ένα από τα μέρη που θέλω να επισκεφθώ και ειλικρινά δε θα με χάλαγε καθόλου να με φιλοξενούσαν οι όποιοι μένουν σε αυτό το υπέροχο maison. Το σπίτι είναι ιστορικό και όταν λέμε ιστορικό, να διευκρινίσουμε. Πρώτα απ’ όλα πρόκειται για διαμέρισμα, διότι έξω έχουν αυτή τη φοβερή τύχη να διαθέτουν διαμερίσματα με τέτοιες στέγες. Δεύτερον να πω πως πάλι ο Mikel Larrinaga που σου έλεγα προχθές για αυτόν, έχει βάλει το χεράκι του. Οι δουλειά που έγινε είχε να κάνει με τους τοίχους προκειμένου να τους απογυμνώσουν ώστε να φανεί το παλιό τούβλο ή πέτρα όπου υπάρχει, να αφαιρέσουν τη ψευδοροφή που κάποιος “μπιπ” είχε βάλει και μετά να στρώσουν ένα δάπεδο σε δρύ με ματ βερνίκι. Αυτό που πολλές φορές προτιμώ κι εγώ, αν και όχι πάντα!
To αποτέλεσμα τώρα. Η ώρα της κρίσης, μοιραία και αναπόφευκτα καλοί μου κάτοικοι αυτού του διαμερίσματος. Μου αρέσει αλλά ένα μικρό σοκ το έχω πάθει. Ξέρεις εσύ τώρα πόσο eclectic είμαι και θα μπορούσα να με ονομάσω και hardcore eclectic ή eclectic to the bone, ή όπως θέλεις πες με, αλλά αυτό το σπιτάκι eclectic δε μου έβγαλε. Ενθουσιάστηκα με τη πρώτη φωτογραφία που βρήκα και γι’ αυτό την έβαλα πρώτη. Πηγαίνοντας όμως παρακάτω βρήκα μια έλλειψη σε κάτι που μόλις μου ήρθε να σου το εξηγήσω.
Ενώ μου κάνει το καθιστικό, με τα ανοίγματα του τα υπέροχα, τα έπιπλα του τα modernist και mid century φάση που λατρεύω, μου κάνουν και τα γράμματα στο τοίχο που δίνουν χρώμα, δεν μου κάνουν όλα αυτά μαζί. Γιατί; Γιατί δε δένουν. Σόρυ Μικέλ… δε το θέλω να σε πληγώσω αλλά… μου βγάζει πολύ επιτήδευση, λίγο επίπλωση για να γίνει ακριβώς αυτό που πρέπει, λίγο τα αγοράσαμε όλα μαζί παιδιά τα πράγματα, λίγο άσχετα τελικά τα γράμματα που φέρνουν μια ποπ-ίλα στο σύνολο, ενώ θα μπορούσαν να είναι και αυτά τουλαχιστον vintage. Aντιθέτως γράφουν “ΗOT”. Που είναι το hot στην περίπτωση μας; Πάντως όχι στην κουζίνα επίσης. Γράφει το περιοδικό που φιλοξενεί το σπίτι, πως βάφτηκε όλο λευκό για να δοθεί φως. Οκ. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί η κουζίνα έγινε σε αυτό το σκούρο καρύδι, ενώ κάλλιστα θα ήταν άψογη σε ένα άλλο τρελό χρώμα, αναπάντεχο στην όραση, unexpected στα σίγουρα. Γιατί Μικέλ δεν έκανες μια τρελή μπλε κουζίνα εκεί; Δε θα βάλω στη συζήτηση τη λευκή ή δρύινη κουζίνα. Θα ήταν καλύτερες αλλά δε θα μας έβγαζαν από τη βαρεμάρα που πάθαμε.
Αυτό που επίσης δε μου άρεσε είναι το saggy χαλί. Πουρκουά και από που κι ως που, που νομίζω πως εννοιολογικά σημαίνουν το ίδιο. Επίσης και προφανώς σκοπίμως δε βλέπω ηχοσύστημα ή τηλεόραση, χωρίς να με πειράζει η απουσία της δεύτερης. Μου αρέσει το τραπέζι και οι καρέκλες όμως. ΒΤW, αυτό το πορτρέτο είναι της Kate Moss. Λέτε να ψιλοθάβω το σπίτι της τόση ώρα;
Αν συνεχίσεις να προχωράς μον σερί ια ξαναβρεθείς σε ένα δωμάτιο που θα περιέχει άσχετο χαλί -καλύτερο του saggy- και ένα γραφείο που ω! τι έκπληξη, είναι mid century! Σχεδόν μου έφυγε ο καφές από τα χέρια.
Και ιδού η κουζίνα αν δεν τσακίστηκες πριν να σκρολάρεις για να τη δεις. Όχι πες μου αν είναι σκοτεινή ή κάνω λάθος; Εκτός αν δεν μαγειρεύουν εκεί, εκτός αν δεν κάθονται ποτέ ούτε στο πάγκο να στίψουν ένα λεμόνι βρε αδελφέ. Στο μεταξύ άλλο ένα saggy χαλί, κάνει την έμφάνιση του κάτω από το υπέροχο τραπέζι.
Και εδώ ήταν που έπαθα το σοκ! Από το χαλί μπορείς να καταλάβεις, πως πρόκειται για το ίδιο δωμάτιο του γραφείου με πριν, αλλά πιο στο βάθος. Ελπίζω δηλαδή, για να μην υποψιαστώ ότι το λάτρεψαν τόσο που πήραν το ίδιο και για άλλο δωμάτιο. Και αφού έχεις δει όλο αυτό το σπίτι, πέφτεις επάνω σε αυτό το δωμάτιο και πιο κάτω, σε αυτή την κάμαρα. Όχι, αν έχεις κάτι να πεις, το λες! Που; Πως; Πως; Ποιανού ιδέα να ήταν; Το μόνο που κρατάω είναι οι απλίκες.
Τέλος και τέλος κανονικά δηλαδή, χωρίς να μπορώ να κρίνω σε τι κατάσταση ήταν η στέγη του ιστορικού σπιτιού, αλλά από το άγριο, ατίθασο, ανήμερο δοκάρι στο ταβάνι, περάσαμε σε μια γυψοσανίδα με σποτ. Τετράγωνα! Και μια κρεβατοκάμαρα που είναι άλλη από το σπίτι, με άλλη ταυτότητα, σαν ατύχημα ένα πράγμα. Άσχετο που μου αρέσει το κεφαλάρι που έβαλαν τις πόρτες από τις ντουλάπες -κράτα την ιδέα εσύ- αλλά όντως αυτή η κρεβατοκάμαρα είναι σαν ατύχημα εκεί μέσα. Εντάξει. Θα κρατήσω και το Vivienne Westwood union jack μαξιλάρι…
Kαι άσε με πια με τις γούνες και τα saggy χαλιά!
Δε θέλω να πω τίποτα επίσης για το μπάνιο και διατηρώ μια φοβία που αν δε βρεθώ αυτοπροσώπως βέβαια εκεί μέσα, δε θα στην εξομολογηθώ με σιγουριά, αλλά δε βαριέσαι μια οικογένεια έχουμε γίνει. Μέσω οφθαλμοσκοπικού ελέγχου, φοβάμαι πως εκεί μέσα μένουν κάτι γίγαντες! Δε φτάνω στον καθρέφτη με τίποτα λέμε. Και για να μη ρωτήσεις τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις -όχι των γιγάντων- αλλά αν έχουμε ένα ζευγάρι που υπάρχει μεταξύ τους διαφορά ύψους, μεγαλύτερη του κανονικού; Βάζουμε απλά ένα μεγάλο καθρέφτη χωρίς κορνίζα ώστε να βολεύονται και οι δύο ή βάζουμε περισσότερους του ενός με διάθεση για παιχνίδι και ποικιλία στη τοποθέτηση. Ή τέλος, κάνουμε δώρο το σκαμνάκι 😀
Και πριν με ρωτήσεις γιατί το έβαλα το σπιτάκι αφού το έθαψα, εδώ που τα λέμε, θα σου απαντήσω. Γιατί δε θα ήθελα με τίποτα να νομίζεις πως όλοι προβάλουμε τα ίδια πρότυπα ή επειδή ένα σπίτι μπήκε σε ένα περιοδικό αυτομάτως κατατάσσεται και στα όμορφα. Όχι. Υπάρχουν πολλά σπίτια που έχουν μπει σε περιοδικά ή blogs αλλά δεν είναι καθόλου όμορφα ή τουλάχιστον δεν είναι καλοδουλεμένα. Υπάρχουν σπίτια που δεν έχουν μπει σε περιοδικά και είναι πανέμορφα και γλυκά. Νόρμες δεν υπάρχουν, τα είπαμε και εχθές.