Bonjour μον σερί. Η ιστορία με τις παλιές ελληνικές ταινίες συνεχίζεται σήμερα. Οι ταινίες του ’59 και μετά, ήταν έγχρωμες και έτσι μπορέσαμε όλοι να δούμε πως είναι διακοσμημένα τα πλατό της Finos films. Με αυτό το τρόπο η διακόσμηση μπήκε δυναμικά και στα ελληνικά σαλόνια και όλοι έτρεχαν να αγοράσουν τα ανάλογα έπιπλα. Στη ταινία βλέπεις -ίσως και το μόνο- διακοσμητή του ελληνικού σινεμά. Στη ταινία “Τι 30, τι 40, τι 50” βλέπουμε το διακοσμητή να αναλαμβάνει το έργο διακόσμησης της Ρίκας Διαλυνά, κλασικής παρτνέρ του Λάμπρου Κωνσταντάρα.
Όπως βλέπεις υπάρχει τουβλάκι στο τοίχο, μεταλλικό τζάκι και χρώμα στα έπιπλα. Τα χρώματα που κυριαρχούσαν τότε ήταν σα να λέμε τα βασικά και λίγο πιο σκοτωμένα.
Ένα κλασικό χρώμα στους τοίχους ήταν το γαλάζιο προς ραφ χρώμα, ενώ τα καθίσματα συχνά ήταν κόκκινα. Οι πολυθρόνες ήταν τετραγωνισμένες, συχνά με καμπαράδες στα τελειώματα. Θρυλική σκηνή της Τζένης και του Ανδρέα εδώ και από κάτω στην ερώτηση: “Πόσα βαπόρια έχετε Κα Κασανδρή μου;”. “Σας έφτιαξα κι άλλο ένα…”.
Ποτέ ξανά στον ελληνικό κινηματογράφο ένα σαλονάκι από ξύλο τριανταφυλλιάς δεν έκανε τέτοιο σουξέ και δεν άλλαξε τόσα χέρια. Ο λα σουσουρελά, τα κατάφερε και το έφαγε το σαλονάκι τελικά και όλοι έζησαν ευτυχισμένοι σε μια πολύ φίνα βιλίτσα που είχε πολλούς τόνους του πράσινου. Από σκούρο χακί έως lime.
Kαι ξαναβλέπεις την ιδέα για τους επαγγελματικούς χώρους τότε σε σύγκριση με τώρα. Τότε όλα έπρεπε να είναι σοβαρά και το ξύλο που έπαιζε γερά ήταν όντως η τριανταφυλλιά και το μαόνι. Οι βαφές γίνονταν συχνά με κάσια και γενικά όλα κοκκίνιζαν. Στο αποκορύφωμα της και η αφηρημένη τέχνη που αποτελούσε το επιστέγασμα ενός μοντέρνου σπιτιού. Μεγάλη επιτυχία στην αγορά είχαν επίσης τα έπιπλα μπαρ. Το νεόφερτο βερμούτ και το ακριβό για τότε scotch whisky.
Kαι η γλυκιά και παντοτινή σταρ Αλίκη στο Κορίτσι στο Ναυτικό, λουσμένη στα παστέλ, με γνήσιο μοντέρνο ντεκόρ, γρίλιες στα ντουλάπια, γαλάζιους τοίχους και φουρό. Και τόπι φυσικά! Color scheme: Μοβ, ροζ, γαλάζιο!
Και ο θρύλος ο ίδιος ή μάλλον οι ίδιοι γιατί ήταν πολλοί. Πάμε! Ρένα Βλαχοπούλου, Χρόνης Ξαρχάκος -ή Βαγγέλης-, Βαγγέλης Σειληνός και κλασική Μαρία Ιορδανίδου που άφησε νομίζω εποχή σε αυτή τη ταινία με τα ρούχα της και τη τσίχλα. Ένα λαχείο η αιτία και το ταξιδάκι συνέβη. Κοιμήσου….μπροστά από γαλάζιους τοίχους πάλι, εμπριμέ κουρτίνες και ώχρα σαλονάκι, ξανά με καμπαράδες. Τραπεζαρία; Ξανά μαόνι!
Και στο δράμα όμως, όπως όταν η κοινωνία έδειχνε ώρα μηδέν, πάλι σε γαλάζιο βρίσκαμε. Σκούρες βελούδες κουρτίνες και abat-jour με χρυσό σιρίτι, σε πετρόλ και κόκκινο.
Και ο κήπος εννοείται πως είναι ανθηρός με γαλάζιους τοίχους εχωτερικά. Ντουλαπάκι λαδομπογιά σε σάπιο μήλο και κίτρινο/μπεζ και φυσικά κλασικό βελούδινο τραπεζομάντηλο στο τραπέζι, που να ξέρεις έχει και ένα ειδικό όνομα που τώρα που διαφεύγει.
Τέλος, το δράμα, ακόμα και το άχαρο κλάμα, γινόταν μπροστά από γαλάζιους τοίχους πάλι με φόντο μια γλάστρα και μια ανθοστήλη για τα λαϊκά σπίτια.
Πάρε και τα χρώματα να βάψεις αν θέλεις να τη δεις και πάλι ρετρό.
BM: Labrador Blue 1670
BM: Huntington Green 406
BM: Segovia red 1288