Σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω σου; Ήθελα να σε ρωτήσω και να που σήμερα μου δόθηκε η ευκαιρία. Δε θα ήθελα αναμνήσεις, δε θα ήθελα πίκρες, δε θα ήθελα κάτισυγκεκριμένο βασικά. Θα ήθελα κάτι που να… Θα το πω αλλιώς. Κάποιες φορές είναι που ξαναζείς κάτι, σα να λέμε de ja vu αλλά μετά δε λυπάσαι που το αφήνεις πάλι πίσω σου. Ίσα-ίσα και αντιθέτως είσαι χαρμολυπημένη -sweet μελανκολί αλλιώς- που και αυτό έκανε τον κύκλο του και δε μπορείς να πεις πως του έλειψε κάτι, πως δε το φρόντισες, αλλά έτσι είναι η ζωή και έπρεπε να κάνει τον κύκλο του και να γίνει κάτι άλλο. Δεν έχει να κάνει με το γεγονός το ίδιο, το συγκεκριμένο ή το άτομο, αλλά με εσένα προσωπικά, όλο αυτό το συναίσθημα.
Στον Ήρωα στο Μικρολίμανο, ήταν εξαιρετικά σήμερα. Η βροχή δίπλα στη θάλασσα παρ’ όλο που εμένα μου είναι ακατανόητη, ήταν κάτι διαφορετικό. Μάλλον να το θέσω αλλιώς. Οι άνθρωποι με τις ομπρέλες απ’ έξω στο πεζοδρόμιο ενώ εμείς ήμασταν στο στέγαστρο και κοιτάγαμε θάλασσα ήταν διαφορετική εικόνα. Όμορφη.
Το ίδιο νιώθω και κάποιες φορές για τις καταβολές που έχουμε από τα μικράτα μας και τα σπίτια που μεγαλώσαμε. Εγώ μεγάλωσα σε δύο σπίτια. Το ένα μισό ήταν η κλασική αστική μονοκατοικία του 1970 και το άλλο μισό ήταν το μικρό προσφυγικό της γιαγιάς μου. Ο χρόνος της ημέρας έτσι μοιραζόταν. Λίγο εδώ και λίγο εκεί. Το καλύτερο μου ήταν τα αυγά μάτια με πατάτες που έκανε η γιαγιά μου στο πετρογκάζ. Το καλύτερο μου στις γειτονιές των παιδικών μου χρόνων ήταν τα μήλα και τα μέντα-μέντα. Μετά στην ας πούμε εφηβεία, το κρυφό τσιγάρο και ο πειρατικός ραδιοσταθμός. Κάτι σε Α και ένας αριθμός από δίπλα, ήταν όλοι οι σταθμοί τότε. Ποιος ξέρει γιατί; Ας πει.
Όλα αυτά έκαναν τον κύκλο τους και έτσι έπρεπε και τώρα αλλιώς μεγαλωμένη και ζωισμένη, θεωρώ αλλιώς τα πράγματα. Έχω άλλες αντιλήψεις για όλα αλλά έχω ακόμα τις ίδιες μνήμες για όλα. Δε θα μπορέσω να σταματώ να αγαπώ το πλαστικό μουσαμά που έστρωνε η γιαγιά μου, ακόμα και αν τώρα θα ήθελα να τον κάνω ταπετσαρία. Δε θα μπορέσω να θαυμάζω τα παλιά φορμάϊκα ντουλάπια της, ακόμα και αν τώρα έχει αντικατασταθεί από το γνωστό σου βακελίτη. Είδες που με άλλο όνομα ξαναεκτιμάς τις τότε αξίες ή μάλλον τα τότε υλικά.
Λίγο πολύ, όλοι τότε κάπως παρόμοια ζούσαμε και μεγαλώναμε. Μπορεί εγώ να είχα μουσαμά για τραπεζομάντηλο και εσύ λινά, αλλά τα δεδομένα ήταν ίδια. Και εγώ είχα λινά δηλαδή, αλλά δεν το κάνω και θέμα. Νομίζω πως ήταν μια πιο ισότιμη εποχή τότε και αν κάνω λάθος διόρθωσε με. Το θέμα είναι τι κρατάμε από αυτά και τι αφήνουμε να μείνει πίσω κοιτάζοντας το με χαρμολύπη. Αυτό είναι το σύγχρονο βλέμμα. Αυτή είναι η σύγχρονη ισσοροπία και μη σου πω η μαγκιά κιόλας. Να ξέρεις γιατί κάνεις αυτό που κάνεις, γιατί στέκεσαι εκεί, σε κάθε σημείο. Αυτό είναι και το σύγχρονο σπίτι. Το transitional της εποχής είναι αυτό. Η προσωπικότητα που σου έχτισαν και έχτισες, σε σένα περασμένη, στο σπίτι σου.
O κόσμος αλλάζει και είναι λογικό μαζί του να αλλάζεις κι εσύ. Κράτα ότι χρειάζεσαι και αν χρειάζεσαι, από τα παλιά. Ακόμα και αν δεν είναι πράγματα, όπως λέει και η διαφήμιση. Κράτα ότι σου κάνει, και σου κάνει καλό, εννοώ. Θέλω να δεις όλες τις λεπτομέρειες που έχουν τα τότε σπίτια και να μου πεις.
Επικές στιγμές ακόμα και αν δε σου λείπει τίποτα.
φωτογραφίες από σελίδα Κλασσικές ελληνικές ταινίες
Τι θαυμάζεις; Τι δε σου λείπει κιόλας; Και μιας και είναι τόσα πολλά, εσένα ποιο ήταν το καλύτερο σου σπίτι από ταινία. Ελληνική ή ξένη. Μπορείς να ανεβάσεις και φωτογραφία ξέρεις. Το disqus, είναι πολύ βοηθητικό.
Μελέτη παρακαλώ,
Εύα.