Πίσω στο σπίτι για τη βδομάδα που έρχεται, και να δούμε ένα σπίτι από αυτά που μου αρέσουν γιατί βγάζουν τον πραγματικό χαρακτήρα του ιδιοκτήτη τους. Ξέρεις πως το moto μου είναι αυτό. Θέλω κάθε γωνιά να είμαι εγώ, κάθε διαδρομή να έχει κάτι, κάθε κίνηση να είναι μελετημένη. Αλλά κάθε εικόνα πρέπει να είναι κάτι από σένα. Θέλουμε σκηνογραφία, αλλά χωρίς τη σκηνογραφία. Θέλουμε σημεία που να βγάζουν θέμα, όχι άχρηστες γωνιές και καθόλου “νεκρά” τμήματα. Μετά από αυτά που σας έλεγα εχθές, ξαναείδα όλες τις πλευρές του σπιτιού μου και αποφάσισα τελικά πως θα είναι το “μετά” της κρεβατοκάμαρας μου. Αποφάσισα επίσης μια μικρή αλλαγή στο γραφείο. Ξέρω πως δεν έχετε δει την κρεβατοκάμαρα μου εκτός της μικρής δημοσίευσης στο In Style πέρυσι, και το γραφείο μου καθόλου εκτός ολίγων, αλλά όσο και αν δεν το πιστεύετε, εγώ είμαι ο πιο δύσκολος πελάτης μου. Αν δε τη βρω με κάτι, δε το δείχνω. Το μόνο καλό στη δική μου παράνοια είναι πως δε φοβάμαι να πειραματιστώ. Βάφω σήμερα και ξέρω πως αύριο, πολύ πιθανό να είμαι πάλι με τον κουβά και το ρολό στο χέρι. Σωτηρία μου; Τα χρυσά μου τα χεράκια.
Στο θέμα μας, μια κατοικία μιας καλλιτέχνιδας που λέγεται Mary Nelsen και τη βρήκα στο Lonny magazine. Η Mary δίνει και συμβουλές για τη τέχνη και πως πρέπει να τη διαλέγουμε.
Κοίτα τη τσάντα στην κορνίζα. Κοίτα πως η διαφάνεια στις καρέκλες ανοίγουν το χώρο. Κοίτα το ειδικό βάρος που προσθέτει η τέχνη.
H κοπέλα έχει βρει τον εαυτό της μέσα στο σπίτι της και αγαπά κάθε γωνιά. Ξέρεις σε τι υπερβάλλουμε πολλές φορές; Στην υπερχρήση των χώρων. Υπερβάλλουμε στη χρήση ή μάλλον, νομίζουμε ότι κάνουμε μεγαλύτερη χρήση σημείων, ενώ στην ουσία δεν είναι έτσι. Ζητάμε μεγάλες τραπεζαρίες για να τραπεζώνουμε κόσμο, και τελικά αυτό συμβαίνει ελάχιστες φορές. Ζητάμε τεράστια καθιστικά και στην πραγματικότητα τα μοιραζόμαστε με το σκύλο μας. Η δυνατότητα να συμβαίνει κάτι περιστασιακά, δεν είναι κακό να υπάρχει, αλλά όταν υπάρχει πάντα, καταντά άχρηστη γωνία ή άχρηστο έπιπλο…
Κοίτα τώρα πάλι, ένα διαφορετικό ντουλάπι πως αλλάζει το χώρο. Ένα chinoise σε όμορφο πετρόλ, ψυχρό για να είναι σε αντίθεση με τα τόσα θερμά που έχει εκεί. Ένα ντουλάπι “παράταιρο” και η μαγιά μπήκε.
H Mary όσον αφορά στη τέχνη, λέει: “δεν πρέπει να φοβάσαι να ανακατέψεις πίνακες από διαφορετικά στυλ μεταξύ τους. Ένα κοινό χρώμα, μπορεί να είναι ο συνδετικός κρίκος”.
“Αγόρασε μόνο ότι σου αρέσει. Η τέχνη δεν έχει τιμή. Μπορεί να είναι τζάμπα, μπορεί να είναι χρυσοπληρωμένη. Αρκεί να σε εκφράζει προσωπικά.”
Πόσο λάτρεψα πάλι που κάθε γωνιά είναι αλλιώς και τίποτα δε δείχνει ασύνδετο και ξένο. Τίποτα δεν είναι μόνο του και με δεδομένο μάλλον πως μιλάμε για μια εργένισσα, τίποτα δεν αφαιρεί από το σπίτι της τη δυνατότητα να ζούσε με παρέα. “Ξέρω πως το grouping των κάδρων έχει γίνει τάση, μόδα ίσως, αλλά πάντα να σκέφτεσαι πως κάποια “κομμάτια” θέλουν να ζουν μόνα τους”.
“Μη τσιγγουνευτείς στην κορνίζα. Ακόμα και ένα φτηνό έργο, αξίζει να έχει μια αξιοπρεπή κορνίζα. Μια σωστή κορνίζα, μπορεί να “ανεβάσει” την αξία του έργου.”
Το λατρεμένο componibili ως κομοδίνο τα δίνει όλα, το καπέλο πάνω στα βιβλία, το ρούχο κρεμασμένο στη ντουλάπα, απ’ έξω.
Αυτό το σαφώς eclectic σπίτι ένα σα να έχει πολλές ιστορίες να σου πει. Είναι “ζωισμένο” σπίτι βρε παιδί μου. Μου το θύμισε η οικογένεια Έκνταλ απ’ τα χτες.
Φιλιά,
Εύα.