Καλημερούδια,
σήμερα εγκαινιάζω μια νέα στήλη στο Rdekko. Ξέρεις τι είχε γίνει; Έχω πολλές φωτογραφίες. Το ξέρεις και εσύ που έχεις πάει στα Picasa μου αλλά και πολλές άλλες που ακόμα δεν έχουν βρει θέση στα ανάλογα αρχεία. Όλες αυτές πρέπει να τις δεις, να πεις γνώμη, να εμπνευστείς και εσύ φανατικέ αναγνώστη που θέλεις να φτιάξεις το σπιτάκι σου ή που απλώς σου αρέσει να κρυφοκοιτάς στα ξένα σπίτια. Έτσι αποφάσισα κάθε εβδομάδα να σου δίνω μία από διάφορα δωμάτια και να σου λέω τη γνώμη μου που ξέρω πόσο πολύτιμη είναι για σένα(λέμε τώρα..). Επίσης θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Τα δωμάτια ή γενικά τα σπίτια που μπαίνουν στο Rdekko τα επιλέγω γιατί μου αρέσουν πολύ ή γιατί ξέρω πως θα αρέσουν σε εσένα. Και πίστεψε με ξέρω πολύ καλά τι σου αρέσει. Αυτό δε σημαίνει πως κάποιος που δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, δε μπορεί να πει τη γνώμη του -που την αναζητώ σε κάθε ανάρτηση- όπως επίσης ότι δε μπορεί κάποιο στοιχείο από οποιοδήποτε χώρο να του φανεί χρήσιμο ως έμπνευση.
Το σημερινό δωμάτιο είναι ένα loft, σε κάποιο παλιό βιομηχανικού τύπου κτίσμα που ήταν βιοτεχνία σακιδίων. Είναι ψηλοτάβανο, με μεγάλα παλαιού τύπου ανοίγματα και δάπεδα τσιμεντοκονίας. Σε αυτά τα δάπεδα πρέπει να προσέξεις πως πάντα αφήνουμε αρμούς διαστολής γι’ αυτό και βλέπεις αυτές τις γραμμές στο πάτωμα. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε λευκό και αυτό έγινε γιατί έτσι προβάλλεται πολύ καλά το χρώμα. Αν θέλεις και εσύ να βάλεις πολύ χρώμα στα αντικείμενα του σπιτιού σου: βάψε άσπρο. Η επιλογή των επίπλων εδώ είναι τύπου mix n’ match και λίγο σα να ψώνισες από υπαίθρια αγορά ή παλαιοπωλεία. Η άποψη αυτή ακόμα και αν δε σου αρέσει, πράγματι αφήνει χώρο να κάνεις του κεφαλιού σου στις επιλογές των αντικειμένων αλλά δεν είναι και εύκολη. Θέλει λίγο μελέτη. Αν απαριθμήσουμε τα κομμάτια ένα προς ένα θα δεις ότι έχουμε μια τάση λίγο ’60s με το χαμηλό γωνιακό καναπέ σε μελιτζανί (Eugene Printz) και την πολυθρόνα με το μπεζ βελούδινο κάλυμμα. Συμπλήρωμα με πιο σύγχρονο ύφος έγινε με το τεράστιο πουφ-σκαμπό σε καφέ σοκολατί. Το ξεκάρφωμα ή ουσιαστικά το ζουμί του δωματίου είναι εκείνη η Louis XV που δίνει τον αέρα πως τίποτα δεν έγινε εσκεμμένα σε αυτό το χώρο. Τα αντικείμενα που πλαισιώνουν τους καναπέδες είναι με έντονες καμπύλες φόρμες κάτι που πάλι παραπέμπει στα ’70s.Τα βάζα τραπεζάκι, το χαμηλό ξύλινο ανατολίτικου ύφους που έχει τα βιβλία επάνω, το άλλο που είναι τρίποδο με το αμπαζούρ, τίποτα από αυτά δεν είναι τετράγωνο. Πάνω στις αυτοσχέδιες κονσόλες επίσης υπάρχουν αντικείμενα που είναι επίσης καμπυλόμορφα και περίεργα. Μέσα σε αυτό το “χάος” φυσικά η τέχνη πρέπει να είναι πιο ήσυχη ή εξίσου ενδιαφέρουσα. Σε αυτή τη περίπτωση επιλέχτηκαν μόνο δύο μεγάλοι πίνακες σύγχρονου ύφους, (Chantal Joffe) και αυτός με το γυναικείο πρόσωπο (Richard Prince 1953). Μαζί με το γλυπτό κάτω από τον πίνακα ο χώρος παίρνει ένα χρώμα αρτίστικο, που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, δε μοιάζει στημένος σα να βγήκε από έκθεση επίπλων, ούτε ότι όλα αγοράστηκαν γιατί έπρεπε. Ο σταρ του δωματίου βέβαια -και για αυτό το άφησα τελευταίο- είναι το τραπεζάκι στο κέντρο -το coffee table δηλαδή- που είναι αυθεντικό vintage ’60s κομμάτι, κυλινδρικός σωλήνας καθρέφτης με γυαλί στο κέντρο και μεταλλικά πόδια. Εκπληκτικό. Αν κάποιος το έχει και δε το θέλει, έρχομαι όπου και να ΄ναι. Και επειδή το συγκεκριμένο είναι open plan διαθέτει και άλλες φωτό για να το εμπεδώσεις το ύφος, παρ’ τες και αυτές. To σπίτι είναι γκαλερί του αντικέρ David Gill που είναι και ο στιλίστας και οι φωτογραφίες του Simon Upton.
Και επειδή είσαι πολύ περίεργος τύπος και το έχω καταλάβει πάρε και μια παλέτα με έμπνευση τα παραπάνω χρώματα για μπούσουλα.
σεντόνι έγινε πάλι η ανάρτηση, δε τη γλίτωσα
update: το τραπεζάκι των ονείρων μου (αυτό στη μέση) βρέθηκε είναι
Garouste & Bonetti
Coffee Table ‘Ring’ 1999
και κοστίζει μόνο 60.000GBP
