To τραύμα δεν έλεγε να κλείσει. Η βραδιά όλο και απλωνόταν και αυτή ήταν μόνη μέσα σε ένα σπίτι που έκλαιγε και αυτό μαζί της. “Πως μπόρεσε” σκέφτηκε και έβαλε ένα μοχίτο να πιει, μήπως και δροσιστεί από την ανυπόφορη ζέστη. Σκέφτηκε πως ο δυόσμος τελείωνε και θα έπρεπε να είχε προβλέψει. Αλλά μάταια, είχε δίκιο τελικά. Ούτε μια μικρή γλάστρα με δυόσμο για το αγαπημένο του ποτό δε μπορούσε να φροντίσει. Πάντα την κατηγορούσε πως μόνο οι καστανιέτες ήταν ο έρωτας της. Μα ακόμα και η μάνα της, της έλεγε: “δεν κρατάνε έτσι έναν άνδρα Εσμεράλδα”. Όταν έμαθε πως την απάτησε με τη ξαδέλφη της θείας της αδελφής της, κατάλαβε πως έπρεπε για πάντα να χωρίσει. Μετά έριξε μια ματιά στον κήπο με τα υπέροχα vintage πλακάκια και είδε πως εκείνης της έφτανε το ο δυόσμος για να βγάλει το μακρύ καυτό καλοκαίρι της Αργεντινής. Πέρασε στην κουζίνα με τα αζούλ πλακάκια και την αυτοσχέδια νησίδα από παλιά ξύλα, λίκνισε το κορμί της με ρυθμό και συνεχίζοντας να πίνει το μοχίτο της, έβαλε μια μπιστέκα στη σχάρα. Αντιός μι αμόρ!
