Σπίτι στο Μανχάταν. Μισό-μισό!

Ένα άλλο ντεκό, μια διαφορετική προσέγγιση σε απάντηση της επιμονής να κατονομάζουμε ακριβώς το στυλ που υιοθετείται σε ένα χώρο. Με ρωτάτε κι εσείς πολλές φορές στα mail σας για τα ονόματα των στυλ που θέλετε να έχετε στο χώρο σας και πως είναι πιο σωστό να το πείτε ή πως είναι πιο σωστό να το φτιάξετε. Πέρα από τις ονομασίες και τους χαρακτηρισμούς που υπάρχουν και είναι μια κοινή παραδοχή για να συννενοούμαστε μεταξύ μας, υπάρχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα στοιχεία που φέρνουν την αύρα στο χώρο. Τα σπίτια μας στην Ελλάδα, αυτά τα καθημερινά συνιθισμένα διαμερίσματα σαφώς και δε φέρουν κανένα προσόν ή γνώρισμα των lofts που θα συναντούσαμε στο Manhattan για παράδειγμα. Έτσι πάμε εμείς από την πλευρά μας και προσπαθούμε σκηνογραφικά ή αρχιτεκτονικά να τους προσδώσουμε κάποια στοιχεία -όσα είναι δυνατόν και σωστό- ώστε να τα ομορφύνουμε και να πετύχουμε το αποτέλεσμα που έχει επιλέξει ο πελάτης μας. Κάποια χαρακτηριστικά για ένα industrial style μπορεί για παράδειγμα να είναι το δάπεδο τσιμεντοκονίας, τα τουβλάκια, οι μεταλλικές λεπτομέρειες, τα μεγάλα μεταλλικά κουφώματα και προσθέτουμε στοιχεία επάνω σε αυτά αναλόγως του τι άλλο θέλουμε από πάνω. Αν θέλουμε για παράδειγμα να στραφούμε προς το vintage ή το thrifty αρχίζουμε και κοιτάμε προς ξύλα που έχουν υποστεί παλαίωση, κουφώματα εσωτερικά που διαθέτουν παλιακά στοιχεία στο σχεδιασμό τους και βαφές πατίνας, έπιπλα κουζίνας που μοιάζουν να είναι βγαλμένα από παλιά εποχή με μεταλλικά στοιχεία και ξυλεία επίσης παλιά-μαρμάρινους νεροχύτες και άλλα τέτοια.

Αν θέλουμε να είναι industrial glamour/modern τότε κοιτάμε προς άλλα έπιπλα και αντικείμενα πιο ποπ εμφάνισης, με χρώμα, έντονες φόρμες σε έπιπλα, γυαλιστερές επιφάνειες. Γιατί στα λέω όλα αυτά. Να! Εδώ κολλάνε, απλά!

Γιατί έχουμε ένα διαμέρισμα, ένα σπίτι στο Μανχάταν που αφού πρώτα απ’ όλα ευχαριστεί τους ιδιοκτήτες του, έχει δύο στυλ. Το μισό είναι mid century luxe και το άλλο μισό industrial chic. Το αποτέλεσμα επαγγελματικά ανήκει στον ΝΥ designer Shamir Shah, ο οποίος για να καλύψει με μαγεία τους μεγάλους χώρους και να μη δείχνουν άδειοι επέλεξε μεγάλης κλίμακας έργα τέχνης και πλούσιες υφές. Στο έχω πει αυτό με τις υφές, ε;

Διακρίνεις φυσικά πως ενώ τα πράγματα είναι πολλά, έχουμε δηλαδή πολλές καρέκλες σε ένα μεγάλο τραπέζι, πολλά φωτιστικά πάνω από το μεγάλο τραπέζι, οι φόρμες τους είναι προσεκτικά επιλεγμένες να είναι λιτές για να μη φαίνονται ως όγκος. Με αυτό το τρόπο διατηρείται η διαφάνεια, η διαπερατότητα στο χώρο.

Αυτό είναι minimal ως αρχική πρόθεση και από εκεί και μετά επιλέγουμε τα υπόλοιπα. Θέλουμε π.χ. minimal industrial. Και αυτό το σπίτι έχει σωλήνες στο ταβάνι ακριβώς επειδή βρίσκεται στο SoHo και ανακαινίστηκε. Τα πιο χαρακτηριστικά Hard Lofts ξεκίνησαν ως υπάρξεις από αυτή τη περιοχή που όπως ακριβώς γνωρίζεις ή φαντάζεσαι ήταν βιοτεχνική ζώνη πριν γίνει και ζώνη κατοικίας. Τα χαρακτηριστικά τους φυσικά και είναι τα ξύλινα ή μεταλλικά δοκάρια για τη στέγη, το τσιμεντένιο δάπεδο, οι εμφανείς σωληνώσεις, ο ανοιχτός χώρος χωρίς χωρίσματα και φυσικά τα τεράστια ανοίγματα. Κάποιος έκανε την αρχή σε ένα κτήριο βιοτεχνίας, οι αρχιτέκτονες και αρκετοί καλλιτέχνες τα θεωρούσαν ιδανικούς χώρους για να δουλεύουν και να ζουν ταυτόχρονα σε ένα περιβάλλον και οι μεσίτες έπιασαν δουλειά.

Στο βάθος βλέπεις πως όπως είθιστε το ασανσέρ βγαίνει μέσα στο σπίτι σε κάθε loft που σέβεται τον εαυτό του.

Με βλέπω σε ένα τέτοιο σπίτι βέβαια να κουβαλάω καμιά 50αριά κούτες για να έχω τα αντικείμενα μου μαζί 😀 Αλλά μου αρέσει!

Μου αρέσει η επιλογή της φαρδιάς σανίδας για το πάτωμα, η μονολιθική κάλυψη του τζακιού και φυσικά τα έπιπλα. Τα μισά όπως είπαμε mid century και τα μισά σε industrial ύφος. Όχι ότι έχει και πολλά! Και για να πω την αλήθεια, η κρεβατοκάμαρα δε μου αρέσει. Φέρνει εσάνς 50 shades of grey με τον πίνακα της αλλά κατά τα άλλα πολύ σκέτη βρε παιδί μου.

all photos via Automatism, via DPages

Αυτά τα δωμάτια από το σπίτι στο Μανχάταν βγήκαν σε κοινή θέα που μάλλον με εξαίρεση το μπάνιο δεν πρέπει να έχει άλλα. Καναπές/day bed που με τρέλανε του Kevin Walz και του Vladimir Kagan.

Shop the Concept