Όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες και καμία δε σου θυμίζει την προηγούμενη, τουλάχιστον στη δική μου ζωή. Πέρασα ένα Σαββατοκύριακο με φίλες εδώ στην Αθήνα, αλλά επέστρεψα στην εβδομάδα δουλειάς γεμάτη από λόγια και συμπεράσματα που μπορεί μέχρι το επόμενο ΣΚ να έχουν αναθεωρηθεί ή ξεχαστεί όμως πάντα θα μου θυμίζουν τις στιγμές με τις φίλες μου, τους ανθρώπους που με δέχονται όπως είμαι -ακόμα κι όταν δεν είμαι στα καλύτερα μου-τους ανθρώπους στους οποίους έχω επιλέξει να εκτεθώ.
Φτιάξαμε μια κρεβατοκάμαρα την Παρασκευή σε μια φίλη μου, κάναμε restyling σε ένα καθιστικό το Σαββάτο και την Κυριακή είπα πολλές συμβουλές σε ένα άλλο σπίτι φιλικό και έφτιαξα κάτι χειροποίητο για δώρο σε βάφτιση την Κυριακή το βράδυ. Από τα πιο γεμάτα ΣΚ που έχω περάσει και από τα πιο δημιουργικά. Οι εικόνες που θυμάται κανείς είναι οι σημαντικές, να πίνουμε καφέδες και να διαφωνούμε για χρώματα, να ανατρέπουμε σχέδια που νομίζαμε πως θα “δουλέψουν” αλλά η πράξη με τα υλικά στα χέρια τα αναίρεσε και τελικά να καταλήγουμε σε κάτι που είναι κοινά αποδεκτό και να μένουμε να το θαυμάζουμε και να εγώ να προσπαθώ να φανταστώ κάθε ιδιωτική στιγμή ενός φίλου/ης μέσα σε ένα χώρο που δημιούργησα γιατί παρόλο που τον έφτιαξα … δεν τον ζω εγώ!
Τη στιγμή που κάποιος σηκώνεται από το κρεβάτι το πρωί, τι βλέπει γύρω του, τι συναισθήματα του δημιουργούνται, τη στιγμή που τραβάει την κουρτίνα και αλλάζει το φως στο δωμάτιο, τι φωτογραφία παίρνει το μυαλό του? Ίσως αυτήν που βλέπω κι εγώ σαν επισκέπτης? ή μια άλλη γιατί εκείνος/η έχει τη φόρτιση του χώρου που έχει αναμνήσεις? Όλα τα σπίτια έχουν μια αύρα για τους επισκέπτες, μα είναι άραγε η ίδια για τον ιδιοκτήτη πέρα από το προσωπικό γούστο?
