Ένα σπίτι που είπα “επιτέλους, κάτι πραγματικά arty chic στην Ελλάδα”. Αν προσθέσουμε πως βρίσκεται Θεσσαλονίκη που συνήθως βρίσκεις καταπληκτικά μαγαζιά αλλά όχι σπίτια, μπορώ να ελπίζω σε θαύματα. Βρέθηκα μπροστά του προχτές στο Βημαγκαζίνο και αναπήδησα από την Κυριακάτικη πολυθρόνα μου. Έχει όλα αυτά που θα ήθελα να έχει και το δικό μου σπίτι -αν είχα το χώρο- γιατί πρόκειται για τριώροφο. Με συνεπήρε το μέταλλο που λατρεύω, η τέχνη και το βιομηχανικό του λουκ που ανακατεμένο με χρώμα, κάνει για μένα το “λατρεμένο σπίτι στο λιβάδι”.
Βέβαια η κυρία που το έφτιαξε δεν είναι άλλη από την Καμάρα Κατερίνα, “μορφή” του κόσμου της τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με την αδελφή της Μάρω Λάγια -φίλη του Ιόλα- ασχολούνται από το 1970 με την ιδιωτική αίθουσα τέχνης “Ζήτα-Μι” και από ότι διάβασα κάνει και λίγο διακόσμηση.
Πρόκειται για μια τριώροφη πολυκατοικία του ’64, που εργαζόταν ως βοτεχνία υποδημάτων με θέα το λιμάνι σε υποβαθμισμένη περιοχή. Τι κλοσάρ!!! Εκεί στεγάστηκε με δεδομένο την παντελή απουσία τοίχων, εκτός κάποιων απαραίτητων. Από την βιοτεχνία διατηρήθηκαν: το μωσαϊκό, οι μεγάλες τζαμαρίες και τα καλαπόδια που βρίσκονται παντού. Πίνακες των: Ακριθάκη, Κοτζαμάνη, Μπαμπούση και Μανωλαράκη στολίζουν και “μορφώνουν” όλους τους τοίχους.
Στο μπαλκόνι μία στήλη με καλαπόδια στο πράσινο, κάνει το έργο τέχνης και στο μπάνιο υπάρχει μάρμαρο παντού και ο Φασιανός στα αριστερά.
Αυτό είναι ένα σπίτι που από την Rdekko παίρνει 10′. Ειδικά η τραπεζαρία του με συγκλόνισε αγαπητοί μου αναγνώστες. Χρώμα + Μέταλλο = Ευτυχία (για μένα). Για εσάς;
βημαγκαζίνο08/03/09