Παιδί vs Διακόσμηση

Αγαπητή Εύα καλημέρα!!

Καταλαβαίνω ότι έχεις πολύ φόρτο εργασίας αλλά τολμώ να σου παραθέσω δυο προβληματισμούς μου και ελπίζω στην απάντησή σου!!

Ο πρώτος είναι ο εξής: Σε κάποιο post είχες συστήσει σε μια αναγνώστρια να αποφύγει το προφανές στο σπίτι της. Η θέση σου αυτή πραγματικά με εντυπωσίασε και μου σφηνώθηκε στο μυαλό! Όντως τα σπίτια που είναι διακοσμημένα όπως “προφανώς” θα “έπρεπε” είναι ανιαρά, τελείως βαρετά και εν τέλει άχαρα. Τί κάνεις όμως σε ένα κλασσικό τριάρι που τα έπιπλα σου χωράνε μόνο όπως “προφανώς” τα σκέφτηκε ο αρχιτέκτων; Και για να γίνω πιο σαφής: τα περισσότερα σπίτια έχουν μικρά δωμάτια και ένα χώρο ενιαίο για σαλόνι τραπεζαρία κουζίνα. Συνήθως ο χώρος αυτός είναι σε Γ. Όταν λοιπόν σε μια πλευρά είναι το τζάκι, δίπλα του μπαλκονόπορτα και από την άλλη πλευρά του πόρτα, τί κάνεις με τους καναπέδες; Η προφανής θέση τους και η μόνη εφικτή είναι να μπουνε απέναντι και αντιδιαμετρικά απο το τζάκι. Δεν μπορείς να βάλεις σ’εκείνο το χώρο τίποτα άλλο περαν των καναπέδων σου… και μετά μένει μία μονο θέση για την τραπεζαρία και στην τελική το σπίτι σου είναι όπως το 90% των σημερινών σπιτιών στην πόλη… Δεν το βαριέσαι μετά;;;; Σε όποιο σπίτι μπαίνεις βλέπεις ενα καθρέφτη του δικού σου σπιτιού….

 Ειρήνη μου γεια. Μακάρι όλα τα σπίτια που χτίζονται να τα είχαν αναλάβει αρχιτέκτονες ή interior designers όσον αφορά στον εσωτερικό τους χώρο, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Όταν δεν επιθυμείς τις προφανείς θέσεις πολλές φορές όταν έχουμε να κάνουμε με μεγάλα έπιπλα δεν είναι απλό να τους αλλάξεις θέσεις. Όταν πάλι πάμε να παραγγείλουμε νέα έπιπλα, τότε μόνο μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να αλλάξουμε τη διάταξη τους στο χώρο. Όπως καταλαβαίνεις αυτό χρειάζεται έναν ολόκληρο σχεδιασμό. 

rdeco_chic-living-room-mum-reading-to-kidsvia

Από την άλλη θα διαφωνήσω πως τελικά τα σπίτια μοιάζουν, μόνο και μόνο γιατί αν πειραματιστείς ή βάλεις έναν επαγγελματία θα δεις πως εκείνος είναι ικανός να το κάνει το σπιτάκι σου όσο όμοιο με άλλο να δείχνει τελικά, να μη μοιάζει με κανένα άλλο. Μπορεί λοιπόν οι καναπέδες να μπαίνουν υποχρεωτικά στις προφανείς θέσεις αν είναι ήδη αγορασμένοι, αλλά όλα τα άλλα ίσως να μπορούν και να αλλάξουν. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω συστήσει άπειρες φορές να μην αγοράζετε μεγάλα έπιπλα. Δύο διθέσιοι καναπέδες είναι πάντα πιο εύκολα διαχειρίσιμοι από έναν τριθέσιο και διθέσιο ή έναν γωνιακό.

Παιδί vs Διακόσμηση

Δεύτερος προβληματισμός: Ως φανατική αναγνώστριά σου, εθίστηκα στο θέμα διακόσμηση σπιτιού.. Αλλά… Τίθεται ένα μεγάλο θέμα: Τί κάνεις με τα παιδιά σου; Κυρίως όταν έχεις πολλά παιδιά; Παραιτείσαι απο τα όνειρά σου για ένα όμορφο σπίτι; Δεν μπορείς να βάλεις κάπου διακοσμητικό αντικείμενο γιατί είναι θεμα χρόνου οτι θα σπάσει.. Δεν μπορείς καν να έχεις τραπεζάκι στο σαλόνι σου γιατί θα χτυπάνε τα παιδιά στις γωνίες και δεν θα έχουν χώρο να κινηθούν… Στην κρεβατοκάμαρα τα κομοδίνα είναι καταδικασμένα σε μόνιμο χάος γιατί πολύ απλά δεν μπορείς καθε μέρα να αναδιατάσσεις τα πράγματα όπως σου αρέσουν και να περνάει απο πίσω στου ο μπόμπιρας και να σου τα αναιρεί… Χώρια πως ότι ακουμπάει απλά στο δάπεδο, πεφτει μετά από ένα πέρασμα σίφουνας.. Τι κάνουμε λοιπόν; Και εν τέλει: συμβιβάζεται η διακόσμηση με την έννοια της χρηστικότητας; 

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! Θα ήμουν ευγνώμων αν μου έλυνες αυτές τις απορίες!!

Φιλιά Ειρήνη!!

rdeco_paidia_sto_salonivia

Τα παιδιά είναι ένα θέμα που χωρίς να θέλω να φανώ σκληρή, ακόμα και αυτά μαθαίνουν από εμάς να “σέβονται” το χώρο μας. Για τα παιδιά θα πρέπει να είναι δεδομένο πως όλα τους τα παιχνίδια πρέπει να είναι στο δωμάτιο τους. Φυσικά, για να προσεγγίσεις το στόχο αυτό, προφανώς θα πρέπει κι εσύ (η κάθε μαμά) να περνά ώρες και εκείνη στο παιδικό δωμάτιο απασχολώντας το παιδί εκεί και δίνοντας του έτσι να καταλάβει πως εκεί είναι ο χώρος του παιχνιδιού και όχι οπουδήποτε αλλού. Τα παιδιά φέρνουν τα παιχνίδια τους στο καθιστικό-τραπεζαρία-κουζίνα-αυλή-κρεββατοκάμαρα κτλ. επειδή επιθυμούν και να παίζουν και να έχουν παρέα τους γονείς τους. Αν αντιστρέψεις το σύστημα και για κάποιες ώρες-μέρες-μήνες περάσεις εσύ ώρες παιχνιδιού με το παιδί εντός του παιδικού του δωματίου, το έχω δει να πραγματοποιείται και να αλλάζει και εκείνο συνήθειες. 

Πολλές φορές επίσης είναι φρόνιμο να επιμένεις στο παιδί πως του επιτρέπεται να φέρνει ένα και μόνο ένα παιχνίδι στο καθιστικό, το οποίο και θα πρέπει να μαζέψει μόλις το βαρεθεί. Αλλιώς θα το περάσεις για σκουπίδι, αφού τα σκουπίδια είναι κάτω, και θα πεταχτεί. Οι πόρτες των δωματίων επίσης θα πρέπει για τα πολύ μικρά παιδιά να είναι κλειστές και όπως εσύ δε μπαίνεις στο δωμάτιο τους, έτσι και εκείνα να απαγορεύεται να μπαίνουν στο δικό σου. Το θέμα με το τραπεζάκι του καθιστικού ή όποιο άλλο διακοσμητικό, αν εσύ η ίδια επιδείξεις πως έχεις ακαταμάχητη επιθυμία να το κρατήσεις εκεί και να μην παραχωρήσεις τα δικαιώματα σου στο σύνολο του σπιτιού στο μπόμπιρα, ακόμα και αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται. 

rdeco_ikea_living-room-living-with-kids-3889via ikea family

Θα μπορούσαμε φυσικά εδώ να αναρωτηθούμε και αν εμείς οι ίδιοι αφού είμαστε καθρέφτες των παιδιών μας, φταίμε σε πολλά πράγματα. Παραδείγματος χάρη, αν εμείς δίνουμε στα παιδιά την αίσθηση πως το καθιστικό είναι ένας χώρος για όλους τους σκοπούς, τότε ίσως να μην πρέπει να έχουμε και ανάλογες απαιτήσεις. Είναι σα να τρώμε εμείς πίτσα με τα χέρια στο τραπέζι του καθιστικού, αλλά να απαιτούμε από το παιδί να τρώει με μαχαιροπήρουνο στη τραπεζαρία. Τα παραδείγματα μας είναι αυτά που λαμβάνουν υπόψη τους τα παιδιά. Ακόμα λοιπόν και στο ζήτημα της διακόσμησης, υπάρχει το παράδειγμα μας προς τα παιδιά. Ο λεκτικός τρόπος ή το στυλ που θα βρει ο κάθε γονιός από κει και πέρα ίσως να διαφέρει, γιατί διαφέρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Αν δούμε το ζήτημα σφαιρικά θα μπορούσαμε να αναλύσουμε και τις χώρες του εξωτερικού και να παραδειγματιστούμε. Στην Ελλάδα το παιχνίδι ως είδος ήρθε αργά. Στη δική μου παιδική ηλικία ας πούμε, είχαμε το πολύ 3-4 παιχνίδια. Άντε να είχαμε 3-4 κούκλες και μάλιστα το πόσο είδος πολυτελείας ήταν το παιχνίδι θα το διαπιστώσουμε αν θυμηθούμε πως οι κούκλες υπήρχαν σε πολλές περιπτώσεις για να στολίζονται στο έπιπλο και όχι για να παίζουμε μαζί τους. Μετά ήρθε η υπερκατανάλωση και η εποχή του Jumbo, και ξαφνικά τα παιχνίδια έγιναν εκατομμύρια. Στην Ευρώπη πολύ νωρίτερα υπήρχε μια συνείδηση καταναλωτική. Δεν αγόραζαν παραπάνω παιχνίδια από αυτά που χρειάζονται τα παιδιά, σε αντίθεση με την Αμερική που ήταν ανέκαθεν μια υπερκαταναλωτική κοινωνία.

Όλα αυτά δεν είναι μόνο δικές μου λύσεις και απόψεις. Έχω συζητήσει άπειρες φορές το ζήτημα με μαμάδες που κατάφεραν και το πέτυχαν τελικά! Μπορείτε λοιπόν σήμερα γλυκές μαμάδες και μπαμπάδες να καταθέσετε τις απόψεις σας επί του θέματος. Πως χειρίζεστε εσείς το ζήτημα της τάξης με ένα-δύο-τρία παιδάκια στο σπίτι; 

Εύχομαι σε όλους καλό μήνα, καλή ξεκούραση για τους παραθεριστές και καλή επάνοδο για τους επιστρέφοντες. Το Rdeco θα κλείσει από τις 05  έως τις 25 Αυγούστου. Στο μεταξύ ίσως και να σας δείχνω καμιά καλοκαιρινή φωτογραφία.

 

 

 

 

 

By continuing to use the site, you agree to the use of cookies. more information

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close