Η σωστή σύλληψη θέλει πρωτίστως παρακολούθηση. Φυσικά θέλει σωστή παρακολούθηση. Πρέπει να οργανώσεις έτσι τις κινήσεις σου και τα πόστα ώστε να μην κοιτάς εσύ αλλού ενώ το “ζητούμενο” ξεφεύγει πλαγίως. Όταν με το καλό, που λες, θα βγεις στο δρόμο για τη σύλληψη, θα πρέπει να έχεις οπλιστεί με δύναμη και να παρακολουθείς με πάθος, αφενώς το “ζητούμενο” και αφετέρου το twitter, κατά πως φαίνεται. Αλλά τι να κάνεις; Έτσι είναι οι εποχές. Αλλάζουν! Επειδή οι συλλήψεις φαίνεται πως ήρθαν για να μείνουν, είπα να συλλάβουμε εμείς μαζί το στυλ, που κανέναν εκτιμώ πως δε θα ενοχλήσει, και που μακάρι όλοι να μιλάνε γι\’ αυτό εντός και εκτός καναλιών, μέσω ενός μαθήματος που ξέρω πως καιρό είχες να διαβάσεις. Παράδειγμα, το πολύ καλοδουλεμένο σπίτι της Andrea Brooks, μιας interior designer κάπου στο Άρκανσας. Έχει το μάθημα σήμερα:
-χρήση του χρώματος
–ροή του χρώματος που είπαμε πάλι πιο παλιά
-αναλογίες
-και άλλα που σίγουρα θα μου έρθουν όσο θα γράφω.
Πάμε να δούμε τη πρώτη φωτογραφία από ένα πολύ ιδιαίτερο, κλασικού ύφους mix n\’ match σπίτι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει χρώμα από αυτά που δε θα τολμούσες εύκολα να διαλέξεις ή να παραδεχτείς πως διάλεξες. Θέλω να σε κάνω να πηδήξεις από την καρέκλα σου όμως και να πεις ή να δεις πόσο δεν είναι δύσκολο να τολμήσεις. Αρκεί να είσαι μεθοδική, αργή στις αποφάσεις σου και λίγο τολμηρή. Θα σου πω και ένα μυστικό εδώ. Μήπως φαντάζεσαι πως εμείς που είμαστε έμπειροι (οι επαγγελματίες εννοώ) παίρνουμε εύκολα αποφάσεις; Ξέρεις πόσες φορές ή μάλλον ώρες γυρίζω ένα σχέδιο γύρω-γύρω και το αλλάζω, και το ξανασβήνω, και το αποδομώ ή το καταστρέφω στη χειρότερη, για να βγει σωστό; ΆΠΕΙΡΕΣ, συνήθως. Είναι φορές μάλιστα που εκεί που νομίζω πως βρήκα αυτό που με κάνει χαρούμενη να αναστενάξω και να πω “ουφ!”, το αμέσως επόμενο λεπτό ή ώρα ή μέρα, πάω πίσω και το ξανασκαλίζω και δεν είναι λίγες οι φορές που πάλι το αλλάζω. Εντάξει, εμένα η δουλειά μου είναι (υπάρχει και η επαγγελματική διαστροφή), αλλά και εσένα το σπίτι σου! Για να μη ξεχάσω το πιο σημαντικό: κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις. Ξέρεις κάτι ακόμα; Το ένα κομμάτι φέρνει το άλλο.
Όταν λέω “το ένα κομμάτι φέρνει το άλλο” εννοώ το πολύ λογικό συνειρμό που σε κάνει να πηγαίνεις από το πρώτο στο επόμενο βήμα. Ας πούμε πως ερωτεύτηκες ένα όμορφο έθνικ μπουφέ σε coral χρώμα. Διστάζεις, σκαλώνεις, κομπιάζεις, τρως τα νύχια σου και στο τέλος δεν τον αγοράζεις. Γιατί;
Από φόβο μα σερί. Αν όμως -ερωτώ- αν τον είχες αγοράσει το λατρεμένο μπουφέ, μήπως θα είχες κάνει ένα άλλο σπίτι -έστω και άθελα σου- συνειρμικά; Θα είχες! Στο υπογράφω. Γιατί θα είχες αναγκαστεί να ψάξεις περισσότερο, δε θα είχες αφεθεί στην εύκολη λύση της αγοράς των πάντων (βοήθεια σου) από ένα κατάστημα, θα είχες τολμήσει στην πρώτη αγορά και άρα η επόμενη θα ήταν πιο εύκολη βουτιά. Εκτός των παραπάνω, θα είχες υποχρεωθεί να ξεβολέψεις το μυαλό σου από την πεπατημένη. Αυτό είναι χρήσιμο για πολλά πράγματα στη ζωή, γενικά.
Πάμε όμως στο εξαιρετικό σπίτι της Andrea.
Όταν είδα τη πρώτη φωτογραφία, το σπίτι μου άρεσε μεν, αλλά με χάλασε αμέσως το γεγονός πως ο καναπές (στα μάτια μου) δεν είναι σωστός. Θα τον ήθελα πιο έντονο κίτρινο/χρυσό ίσως σε βελούδο. Με χάλασε αυτό το μπεζ/κιτρινίζον. Είχαν κάνει όμως τσαχπινιά για τη φωτογράφηση και είχαν αφαιρέσει τα δύο χρυσά ταμπουρέ που βλέπεις από πάνω. Τότε είπα πως είναι σωστό το σπίτι και πρέπει να περάσει από τα ματάκια σας. Πως σου φαίνεται το ροζ μα σερί; Φυσικά θα δούλευε και με κρεμ τοίχο το σχήμα, αλλά εδώ είναι το να θέλεις να ξεχωρίσεις στ΄αλήθεια. Ξέρεις πως ένας λόγος που μας προσλαμβάνουν εμάς, πέραν της πολύτιμης βοήθειας, είναι και η διαφορά. Όχι με τη ξιπασμένη έννοια. Προς Θεού. Με την έννοια πως θα ευχαριστηθούν ένα περιβάλλον (όπως και οι επισκέπτες) που θα ολότελα δικό τους, με σωστές δόσεις σε όλα τα ζητήματα. Η ίδια η Andrea λέει πως πριν βάλει αυτό το μουντό ροζ στο τοίχο, είχε διαλέξει ένα άλλο πιο σκούρο, γιατί φοβήθηκε. Ακόμα κι εκείνη. Όταν όμως το είδε, κατάλαβε το λάθος της και ένα χρονικό διάστημα μετά, το έβαψε στο ροζ που βλέπεις.
Tι είπε ο σύζυγος της Andrea; Αυτό θα με ρωτήσεις, το μυρίστηκα. Για αρχή μας ενημερώνει πως ο σύζυγος τη στηρίζει και την εμπιστεύεται. Στη συνέχεια μας είπε πως ήταν τόσο σίγουρη για το αποτέλεσμα που κυριολεκτικά του “πούλησε” την άποψη της. Ξέρεις με ποιο μυστικό ως αχώριστο σύντροφο; Με την αναλογία των χρωμάτων.
Η τακτική 60-30-10 είναι η απλή αναλογική που είχε γραφτεί εδώ παλαιότερα. Για να τη ξαναφέρουμε πίσω όμως. Λέει πως το 60% του χώρου σου είναι το χρώμα των τοίχων σου, το 30% είναι το χρώμα των επίπλων σου (τα χρώματα μετράμε, όχι τα ξύλα), και το 10% είναι το χρώμα των αξεσουάρ. Από κει και πέρα ανοίγεις περισσότερο, όσο θέλεις. Για να γίνει το θαύμα και ένας τοίχος σε έντονο χρώμα να μη σου βγάζει το μάτι, πρέπει το χρώμα να επαναληφθεί σε άλλα έπιπλα. Για να μη γίνει όμως σούπα, το 30% που θα είναι τα άλλα έπιπλα, θα είναι το ίδιο χρώμα σε άλλο τόνο. Δηλαδή πιο σκούρο ροζ, στη δική της περίπτωση. Το 10% εδώ, (λόγω επαγγελματικής άνεσης παίζει και το πράσινο), είναι το μπλε. Τα ουδέτερα δεν μετράνε, πάνε με τα ξύλα.
Πάμε στη τραπεζαρία…Τι βλέπουμε; Μια άνεση στην εναλλαγή χρωμάτων και κανένα ψυχαναγκασμό να ξαναβάλει τα ίδια χρώματα σε έπιπλα ή πανιά. Αντιθέτως, το ανοίγει το σύνολο της και έτσι δεινά ξεχωρίζει το καθιστικό σε λίγο πιο επίσημο και τη τραπεζαρία σε πιο φωτεινή και ανεπιτήδευτη. Περνάει όμως το μπλε στο χώρο, και με μαγκιά του αλλάζει τόνο. Έχουμε πει πως μπορείς να το κάνεις αυτό. Εδώ μάλιστα επιλέγει ένα πράσινο-μπλε και τονίζει το άλλο πράσινο με τα φυτά της. Brilliant!
Φτάσαμε αισίως στην κουζίνα. Κουζινάρα τη λες δηλαδή, αλλά αυτοί οι Αμερικανοί έχουν μάθει σε μεγάλα μεγέθη. Ήθελε προφανώς ουδέτερη κατάσταση, ήθελε φωτεινό αποτέλεσμα για να μην κουραστεί (είναι και ένα δάσος ξυλεία εκεί μέσα) και διάλεξε το off white που μπορεί να πρόσεξες σε κάτι καρέκλες στα άλλα δωμάτια. Έριξε όμως ένα γκρι/μπλε πλακάκι και ασορτί τοίχους. Έριξε και ένα carrara στην πλάτη και νάτη. Απλά πανέμορφη. Δε ξέρω πως και δεν έβαλε υφασμάτινα σκαμπό, με κάποιο μοτίβο…γιατί αυτό θα περίμενα. Να επαναλάβει παραδείγματος χάρη το μαίανδρο των πράσινων μαξιλαριών σε πολύ μικρότερο μέγεθος ή το africa που έχουν οι καρέκλες της τραπεζαρίας.
To επόμενο δωμάτιο δεν κατάλαβα ποιο είναι, μάλλον κάποιο δεύτερο καθιστικό. Το sun room, προφανώς. Και εδώ παίζει πάλι με το γκρι και το μοβ ως φυσική συνέχεια και συνέπεια του μπλε και το ροζ. Απ\’ ότι κατάλαβα από τα λεγόμενα της (εξηγεί εδώ) είναι μέσα (ή κάπου δίπλα) στη τραπεζαρία της αυτό το κομμάτι. Οπότε εξηγείται το μοβ στον πίνακα.
Συμπληρωματικά μας εξηγεί πως μόνο η κουζίνα είναι ολοκαίνουργια, ενώ από τα υπόλοιπα κομμάτια, τα περισσότερα τα είχε. Έκανε μόνο προσθήκες. Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξεις. Τις λεπτομέρειες. Το πράσινο επαναλαμβάνεται σε πολύ μικρές ποσότητες, εκτός των φυτών, σε μια λάμπα, στους πίνακες. Κάποια στοιχεία είναι chinoise, και αυτό το κρατά από το satsuma στην κονσόλα έως το κλουβί επάνω στο τραπέζι, έως το προστατευτικό στο τζάκι. Μια άλλη τακτική που χαρακτηρίζει το σπίτι αυτό. Απόλυτη συμμετρία. Ξέρεις πως αυτό “ησυχάζει” το χώρο.
Συνεχίζω να μη λατρεύω τον καναπέ της πάντως!
photos via
Εύα.