Με χαρά σήμερα -και επειδή πολύ καιρό σας είχα αφήσει χωρίς ένα πρόσωπο για να το διαβάσετε και αν καταλάβετε μια σκέψη γύρω από το design αλλά και το Lifestyle γενικότερα- παρουσιάζω τον κ. Γιώργο Καράμπελα, ο οποίος με εντυπωσίασε όταν του ζήτησα τη συνέντευξη, επειδή μου απάντησε πως αυτό που του άρεσε είναι τα δικά σας σχόλια, και ξέρετε πως είναι μερικές φορές αυτά! Συμπέρανα έναν άνθρωπο που βλέπει πιο μπροστά, χωρίς φοβίες και ανασφάλειες. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας.
Rd: Καταρχήν να σας καλοσωρίσω στο Rdeco και να ξεκινήσω με μια κλασσική ερώτηση: ποια ήταν η πρώτη επαφή σας με το Design και ποιοι ήταν αυτοί που σας ενέπνευσαν; Νομίζω πως από πολύ πιτσιρίκι είχα μια αναπάντεχα ανεπτυγμένη αίσθηση για το ωραίο, το τακτοποιημένο, το ενδιαφέρον. Μου άρεσε πάντα να κοιτάζω εικόνες, σε ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, ένα περιοδικό, μια πινακίδα στο δρόμο, ένα λογότυπο, “κινηματογραφούσα” πάντα αυτά που έβλεπα και τα μετέτρεπα μετά σε λέξεις, γιατί αντίστοιχα με αφορούσε πολύ και το γραπτό, η γλώσσα, τα ελληνικά, και νομίζω πως μόνο ο συνδυασμός γραπτού και εικόνας έχει αξία τελικά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι σαφώς με τέτοιες επιρροές προηγμένης αισθητικής, αν και πολύ αστικών καταβολών, με αποτέλεσμα μάλλον να μου λένε πως και 5 ετών παιδί δεν καθόμουν να φάω αν δεν έφτιαχνα το δικό μου “art de la table”. Στην πορεία βεβαίως σπούδασα Νομικά, αλλά άμεσα πήρα τη στροφή μου και τη μυρωδιά από το θέατρο, το χορό, πέρασα στο χώρο των περιοδικών εκεί στα μέσα του ’90 που όλα ήταν ‘’ανθηρά και αισιόδοξα’’, μεταπήδησα σε κάτι πιο μεστό και με υπόσταση, τη διαφήμιση και ως απόλυτη φυσική συνέχεια άρχισα να ασχολούμαι με το design, ως άλλο ένα από τα πολλά συγκοινωνούντα δοχεία που έχει -ή πρέπει να έχει το lifestyle- ας πάψουμε να φοβόμαστε τον όρο ως κάτι υπερφίαλο και ανόητο, το μόνο που ουσιαστικά σημαίνει είναι οι επιλογές ζωής όλων μας. Σε αυτό λοιπόν συνυπάρχουν και αλληλοεπηρεάζουν η τέχνη, η μόδα, η γεύση, το ταξίδι, το κρασί, το πούρο, το αυτοκίνητο, η λογοτεχνία, τα πάντα που καταναλώνουμε και έχουμε ανάγκη ως αναπνοή χωρούν εδώ. Άρα δεν θα έλεγα κάτι συγκεκριμένο ως επιρροή για να στραφώ εδώ που τώρα περπατώ, περισσότερο μια εξέλιξη συντελέστηκε και συνεχίζει αενάως, με υπενθυμίσεις από ταινίες που τυχόν είδα, ανθρώπους που γνώρισα, ταξίδια σαφώς που πήγα, όλα αυτά σε ένα ωραίο κουρβανά με έκαναν και κάνουν αυτό που είναι και δημιουργώ.
Rd: ποιες ακριβώς είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει το γραφείο σας; Η δουλειά μου είναι να δημιουργώ concepts, δηλ. ολοκληρωμένες στιβαρές ιδέες με υπόσταση, που έχουν αρχή, μέση και τέλος, μια γερή δομή, έναν ιστό, ένα νήμα που σαν αποτέλεσμα έχει να επικοινωνείται τέλεια η φιλοσοφία του εκάστοτε project. Αυτό είναι το πρώτο απαραίτητο συνθετικό.
Το δεύτερο, και εκεί με την εταιρία μου A JE NE SAIS QUOI/BESPOKE είναι που κάνουμε τη διαφορά, είναι πως όλα αυτά τα concepts είναι αποκλειστικά και μόνο ό,τι λέει το brand name. Είναι bespoke, δηλ. tailor made, sur mesure προτάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα, τις ανάγκες, τη φιλοσοφία του κάθε πελάτη, είτε αυτός είναι corporate είτε ιδιώτης. Η εταιρία αυτή, δραστηριοποιείται ουσιαστικά σε ό,τι μπορεί να έχει concept. Δηλ. στα πάντα! Τη ζωή. Life has a concept. Και εξηγούμαι. Θεωρώ πως κάθε κίνηση, ενέργεια, επιλογή μας στη ζωή είναι επικοινωνία. Δηλώνει καθαρά αυτό που είμαστε. Υπό αυτό το πρίσμα το τι διαλέγουμε να φορέσουμε, πώς οραματιζόμαστε τον προσωπικό ή εργασιακό μας χώρο, πού πάμε ταξίδι, πώς σκεφτόμαστε το art de la table σε ένα δείπνο μας, πώς θέλουμε να οργανώσουμε μια φωτογράφιση σε ένα περιοδικό ή ένα event, τι ύφος βλέπουμε να έχει ένα ξενοδοχείο, πώς θα εξελιχτεί η εταιρική ταυτότητα και η επικοινωνία ενός προϊόντος διαφημιστικά. Αυτά και μύρια όσα ακόμα είναι επικοινωνία. Που πρέπει να αφορά και να ταιριάζει σαν γάντι στο κάθε project.
Αυτό και κάνω. Η διαδικασία είναι πολύ exciting, μα και δύσκολη. Για μένα σημαίνει ενδελεχή γνώση του ποιος κάθεται απέναντί μου, άρα αλλεπάλληλα ραντεβού, ερωτηματολόγια-ψυχογραφήματα, βασισμένα στο γνωστό του Proust, μια εν γένει εκούσια εισβολή στη ζωή του πελάτη. Και όσο αφορά στους συνεργάτες μου, δουλεύω με outsourcing, δηλ. με ένα ολοένα και μεγαλύτερο δίκτυο freelancers, ειδικών από όλους τους τομείς του lifestyle (η λέξη σε εισαγωγικά λόγω του βανδαλισμού που έχει πλέον υποστεί. Ας εννοούμε ζωή). Αυτό προσφέρει κάτι πολύτιμο και αναντικατάστατο σήμερα που στις περισσότερες περιπτώσεις η δουλειά στο χώρο της επικοινωνίας έχει γίνει φάμπρικα. Φρεσκάδα. Καινούριες ομάδες επαγγελματιών κάθε φορά που εργάζονται με κέφι. Και αυτό το εισπράττει 100% ο πελάτης.
Έτσι, μεταξύ άλλων, έχω, αναλάβει την πλήρη διαφημιστική καμπάνια προιόντων (πχ. από το logo και τα menu του περίφημου πάλαι ποτέ εστιατορίου 48, μέχρι τις ετικέτες των κρασιών Παπαγιαννάκου και από το packaging των KFC, μέχρι επικοινωνία για εταιρεία banking στη Νέα Υόρκη και το σχεδιασμό παρουσιάσεων, πχ. σε δημοσιογράφους, καινούριων προιόντων μεγάλων εταιρειών, πχ. L’ OREAL HELLAS, αλλά με μια ματιά που συνδύαζε τέχνη, διαφήμιση, γεύση, design, ακόμη και χορό). Έχω σχεδιάσει ως designer ιδιωτικούς και μη χώρους, έχω ασχοληθεί με τη δημιουργία μουσικών συλλογών (από την επιλογή κομματιών μέχρι το packaging και το marketing), έχω βρει χορηγό σε πλήρωμα στο ΡΑΛΛΙ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, έχω κάνει το πλάνο για την επιλογή προορισμού ταξιδίου εταιρικών και ιδιωτικών και τι θα γίνει εκεί etc, etc, etc.
Μόλις τελείωσα τον πλήρη conceptual σχεδιασμό στο ξενοδοχείο ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΝ που ξανάνοιξε στις Σπέτσες, από όλη την εταιρική ταυτότητα, μέχρι τα ρούχα του προσωπικού και μια ανεξάντλητη σειρά από δημιουργικές creative marketing ενέργειες που θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους (θεωρώ ότι ο πλήρης σχεδιασμός ξενοδοχείων είναι το σαφές και πολύ δυνατό επόμενο βήμα μου, καθότι κάτω από αυτήν την ομπρέλα μπορεί να ξεδιπλωθεί ανεξάντλητα όλο το φάσμα του lifestyle -accomodation, design, εστίαση, μόδα, φωτογραφία, στιλ, θέατρο κλπ.
Ετοιμάζω μια σούπερ ιδέα για μια ραδιοφωνική εκπομπή που θέλω εγώ να κάνω, τον περασμένο χειμώνα τον πέρασα στο Λονδίνο προσκεκλημένος σε ένα think tank με άλλους συναδέρφους designers από όλον τον κόσμο για να προτείνουμε ιδέες για το rebranding της πόλης εν όψει Ολυμπιακών το 2012, έχω αναλάβει την εικόνα σε επίπεδο μόδας και ρούχου ανθρώπων, καθώς και όλο το αισθητικό κομμάτι της ζωής τους (interiors, parties, traveling etc).
Αρχή από το product design.
Α. Έχει ήδη λανσαριστεί ένα ακόμα service της εταιρίας, μια συλλογή από 9 BESPOKE WALLPAPERS υπό τον τίτλο THE CAPSULE COLLECTION που περιλαμβάνει μονοσήμαντα σχέδια one-off ως άλλα έργα τέχνης σε συγκεκριμένες διαστάσεις (για επικόλληση στον τοίχο-pasted ή για καδράρισμα-framed), και η οποία πωλείται αποκλειστικά στο κατάστημα BOX ARCHITECTS.
Β. Έχει επίσης λανσαριστεί η συλλογή μου CIRCA 1920, που μέχρι στιγμής περιλαμβάνει μια γκάμα από sous-verres και sous-plats, ένα πλήρες σερβίτσιο κεραμικών χειροποίητων πιάτων, δίσκους από plexiglass, ένα δερμάτινο luggage tag, μια σειρά από 6 αρωματικά κεριά, η οποία πωλείται στα καταστήματα INTERNI και το Νέο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, φυσικά στο TR2 και σύντομα σε επιλεγμένους χώρους στο εξωτερικό, όπως το Merci στο Παρίσι και το εκλεκτικό MINT στο Λονδίνο, και η οποία σταδιακά θα εμπλουτιστεί και με άλλα προιόντα, art de la table και όχι μόνο, κομίζοντας μια νέα ιδέα. Πολύ καλό σχεδιασμό και αισθητική σε συνδυασμό με πολύ καλές τιμές και ένα joie de vivre από μια άλλη εποχή, ρετρό διάθεση σε καθαρή και μοντέρνα συσκευασία.
Rd: Το Thission Revisited έχει μια πολιτική λίγο ανατρεπτική για τη χώρα μας όσον αφορά στη λειτουργία του με ραντεβού και την πολιτική επιστροφών. Πείτε μου το όραμα γύρω από αυτό το χώρο: Το τελευταίο μεγάλο Project είναι το THISSION REVISITED II. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα concept store, όπου μέσα του θα στεγάσει όλο το φάσμα του design ιδωμένο μέσα από την απόλυτη προσωπική ματιά μου, τις επιλογές, τα ταξίδια, τις ιδέες, τη φιλοξενία, την αύρα, την αισθητική. Το concept. Από τα δικά μου προιόντα (φυσικά όλη η σειρά Circa 1920, αλλά και μια συλλογή από αξεσουάρ από γούνα αλεπούς, μια συλλογή από παντελόνια σε γραμμή cigarette, και ένα πλήρες range από τσάντες σε δέρμα πύθωνα), σχέδια ξένων συναδέρφων που εγώ ανακαλύπτω και δεν διατίθενται στην ελληνική αγορά (όπως τα βελούδινα house shoes Foster&Sons ή το Phonophone II), κάποια vintage και έθνικ κομμάτια για μια εκλεκτική μείξη, καθώς φυσικά και προϊόντα-απευθείας αναθέσεις σε διακεκριμένους designers, ειδικά για το χώρο αυτόν. Μετά την πρόσφατη μετακόμισή μου στην περιοχή, η “επένδυσή” μου στη πιο μαγευτική γειτονιά την πόλης συνεχίζεται. Η επίσκεψη αποκτά άλλο νόημα. Η απαξία προς το κέντρο μπορεί να σταματήσει.
Rd: Τα μελλοντικά σχέδια σας θα ενδιέφεραν πολύ τους αναγνώστες. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί τους; Μέσα στο χρόνο θα δουλέψω την πλήρη ανακατασκευή μιας ιδιωτικής οικίας. Συζητάω πάλι με ένα καινούριο πεντάστερο ξενοδοχείο να αναλάβω τον πλήρη conceptual σχεδιασμό από λογότυπα μέχρι ρούχα και interior design. Έχω αναλάβει την ολιστική επικοινωνιακή-διαφημιστική-design καμπάνια των αγαπημένων καταστημάτων FREE SHOP, με υλικό που έχει ήδη αρχίσει να βγαίνει (καταχωρίσεις, χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, βιτρίνες εκπτώσεων, εταιρική ταυτότητα κλπ). Συζητιέται η ιδέα για μια γενικότερη συνεργασία με μεγάλο record label (συλλογές CD, επιμέλεια εικόνας καλλιτεχνών etc). Η γνωστή αμερικάνικη μάρκα προιόντων περιποίησης KIEHL’S με έχρισε ως έναν από τους Brand Ambassadors για την Ελλάδα.
Το προσωπικό μου blog με τίτλο I CONOSCENTI/THE BLOG είναι ήδη στον αέρα, όπου παρουσιάζω εγώ, αλλά και guests , ιδέες, πρόσωπα, αντικείμενα, χώρους, ταξίδια, ό,τι κεντρίζει την προσοχή μου με ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με εκείνους τους “γνώστες” (αυτό σημαίνει η ιταλική λέξη του brand name) που θέλουν να αφήσουν στίγμα στα σημερινά πράγματα του σύγχρονου lifestyle. Και διατηρώ πάντα και δύο μόνιμες στήλες. Την Esthete Collection στο Paper της Ημερησίας και την Bespoke στο Homme μαζί με το Έθνος της Κυριακής στο τέλος κάθε μήνα.
Και τέλος οποιοδήποτε όνειρο/σχέδιο εννοείται πως αφορά τη ζωή μου κι όχι τη δουλειά μου. Στο μέτρο όμως που σε μένα αυτά τα δύο γειτνιάζουν επικίνδυνα, όχι, όχι ως workaholism, αλλά το ένα ως απόρροια του άλλου, που ορίζεται με ελευθερία από το άλλο, συμπληρώνει και εξελίσσει, θα σου έλεγα ένα ξενοδοχείο, που ίσως κάποια μέρα να είναι και δικό μου, μέσα στο οποίο θα στεγάσω ό,τι concept μπορεί να υπάρξει στον κόσμο ολάκερο. And then some. Υπηρεσίες, γεύση, τέχνη, επικοινωνία, μουσική, design, καλημέρες και πολλά σ\’ αγαπώ.
Rd: Έχετε κατασταλάξει σε μια φιλοσοφία design. Θέλετε να την μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας; Η φιλοσοφία είναι η εξατομίκευση. Ο προσωπικός παράγων. Mόνο. Το αποτύπωμα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν έχει να κάνει με χρήματα ή καμιά οικονομική επιφάνεια. Στο σπίτι μου, που μεγαλύτερη απόδειξη δεν υπάρχει, δίπλα σε ένα “ακριβό” κομμάτι Vitra, φιγουράρουν “ταπεινοί’” καναπέδες IKEA. Που δεν τους αλλάζω με τίποτα. Είναι πώς θα πλασάρεις κάτι. Αν είναι δικό σου, αποκλείεται να μην πιάσει. Αυτό που έκανε η Audrey. Γι αυτό λατρεύτηκε. Κανείς πριν δεν είχε φορέσει απλό λευκό πουκάμισο, στενό cigarette και μπαλαρίνες χωρίς να μοιάζει underdressed. Αυτό είναι αυθεντικότητα. Νίκη. Και στιλ. Ήταν μόνο δικό της. Κι αυτό το φώναζε. Δεν έχει σημασία αν ήταν Givenchy. Το όνομα στενά σημαίνει στα γαλλικά δεν ξέρω κάτι και χρησιμοποιείται όταν θέλει κάποιος να πει ότι κάτι διαθέτει μια αδιόρατη γοητεία, κάτι που ιντριγκάρει, αλλά δεν είμαστε σίγουροι γιατί. Αυτό, όπως, κι εμείς, πιστεύω πως το διαθέτει ο καθένας. Απλώς δεν μας έχουν μάθει να ψάχνουμε μέσα μας και να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε. Μετά τη διαδικασία δουλειάς που εξήγησα, το αδιόρατο γίνεται συγκεκριμένο. Γίνεται bespoke. Κατάδικό μας.
Rd: Η φοβία της μανιέρας υπάρχει πάντα στο μυαλό σας; Γιατί βλέπουμε πολλές φορές τα ίδια πράγματα; Θεωρώ πως ζούμε στην ωραιότερη εποχή. Τα μηνύματα και οι επιλογές είναι τόσα πολλά. Όλοι μπορούμε να βρούμε το δικό μας. Είναι ανεπίτρεπτο να μην προσπαθήσουμε. Υπό αυτή την έννοια το να προσφύγει κάποιος σε μανιέρα είναι και ανόητο, όταν υπάρχουν τόσες εναλλακτικές. Είναι άλλο ένα αναγνωρίσιμο στιλ, που είναι μια δημιουργημένη ταυτότητα μετά από χρόνια ή διαδρομές προσφοράς και δημιουργικότητας. Κάτι που μπορεί να γράφει το όνομά σου.
Rd: Ποια είναι η τάση ή η μόδα που αφορά στη διακόσμηση, που πέρασε και δε θα θέλατε ποτέ να ξαναδείτε στη ζωή σας; Ποια είναι τα πιο κοινά λάθη που κάνουν οι άνθρωποι στη διακόσμηση/διαμόρφωση; Υπάρχει κάτι βασικό το οποίο κατά τη γνώμη σας πρέπει να αποφεύγουν; Θα σας πω ποια υπάρχει ακόμα και θα ήθελα όλοι μας να την αφανίζουμε, ως συνέχεις των προηγούμενων θεσεών μου. Η βιτρίνα. To total look. Μια πρόταση ενός καταστήματος, από την κορυφή ως τα νύχια, ιδίως όταν είναι πρόταση ενός “επαγγελματία” του χώρου που το μόνο που ξέρει, καλώς ή κακώς εκεί φτάνει το τάλαντό του, είναι η προμήθεια από τον έμπορο. Αυτό είναι το λάθος όλων μας και αυτό πρέπει να δουλέψουμε. Δεν είναι δύσκολο. Θέλει λίγη προσωπική δουλειά στο να δούμε ποιοι είμαστε και γιατί, μη φανταστείτε καμιά βαριά φιλοσοφία, και μάλλον και μια γνώμη κάποιου εμπνευσμένου και ανεξάρτητου ειδικού που θα μπορέσει να αποδομήσει όλο μας το είναι για να μπορέσει να το ανασυνθέσει και να το κάνει καταδικό μας.
Rd: Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε με ένα αντικείμενο ή μια κίνηση να τονώσουμε ένα χώρο, ποιο θα ήταν αυτό; Εν γένει τα κινητά αντικείμενα μπορούν πιο εύκολα και πιο έξυπνα να δώσουν άλλη ζωή και εικόνα σε ένα χώρο. Ένα φωτιστικό, απολύτως. Ένα μικρό τραπέζι. Μια καρέκλα/statement. Και πάντα κάτι που έχει αξία και έννοια προσωπική για εμάς. Κάτι πολύτιμο ή ευτελές που πήραμε ή μας χάρισαν σε ένα παζάρι στο Μαρόκο, στο Μοναστηράκι ή στις τελευταίες διακοπές με υπνόσακο στη Σκύρο.
Rd: Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο; Έχω μεγάλο σεβασμό σε ό,τι έκαναν οι Eames. Μου αρέσει το υπερμεγέθες φωτιστικό Anglepoise σε κόκκινο. Πιστεύω πολύ σε όλη τη σειρά CIRCA 1920 και θέλω διακαώς να αποκτήσω μια παλιά Alfa Spider, επίσης και μόνο σε κόκκινο, αν αυτό λέει κάτι.
Rd: Ποιες παράμετροι δημιουργούν την εταιρική ταυτότητα; Τι πρέπει να έχει μια επιχείρηση; Ακούστε, δε θα κρυφτώ. Τα ελληνικά πράγματα είναι ακόμα πίσω σε τέτοια θέματα. Κι αυτό όχι επειδή δεν μπορούμε ή μας λείπει το υλικό. Το αντίθετο, αλλιώς κι εγώ δε θα μπορούσα να βρω συνεργάτες ούτε και πελάτες! Απλώς έχουμε μάθει να ακολουθούμε την εύκολη λύση, γνωστή και ως μίμηση. Αυτό είναι λυπηρό. Αλλά και όχι αδύνατο να αλλάξει. Και εν πάσει περιπτώσει, εγώ τουλάχιστον έχω επιλέξει να μην γκρινιάζω μόνο. Αλλά να δρω. Μου είναι εύκολο να πω “Η Ελλάδα δε σηκώνει. Φύγαμε για Λονδίνο (και ως ένα βαθμό το έχω κάνει διατηρώντας σχέσεις και εκεί και σαφώς η διάθεσή μου είναι κάποια στιγμή να διατηρώ δύο βάσεις). Ωστόσο προτιμώ να σηκωθώ από το βόλεμα του καναπέ μου και να προσπαθήσω. Περί εκπαίδευσης πρόκειται. Δε θα χάσω πάρα πολύ ενέργεια με κάποιον που δεν το έχει, αλλά θα δω πώς μπορώ να βρω ένα κοινό όραμα ανάμεσα σε αυτό που εγώ ως ειδικός θεωρώ και σε αυτό που θέλει και έχει ανάγκη ο πελάτης μου. Και πάντα υπάρχουν τέτοιοι. Σίγουρα είναι άνθρωποι λίγο πιο προχωρημένοι, πιο κοσμοπολίτες, πιο ανοιχτοί. Που δε σταματώ να τους αναζητώ. Έχω μάτια και καρδιά ανοιχτά. Δε γίνεται αλλιώς. Η κατάσταση πρέπει να βελτιωθεί. Και δεν είναι καθόλου μα καθόλου κλισέ, αλλά εγώ θα το κάνω. Κι εσύ. Κι ο άλλος. Τουλάχιστον εγώ έχω απλώσει χέρι.
Rd: Ξέρετε το Rdeco το διαβάζουν και πολλοί νέοι επαγγελματίες. Πως γίνεται ή τι χρειάζεται να κάνει ένας νέος επαγγελματίας του χώρου μας, ώστε να καταφέρει να βγει από τα όρια της ανωνυμίας και να αποτελέσει brand name; Μα η ανωνυμία δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε πανάκεια. Είναι μια παράλληλη σχέση και κατάσταση που μπορεί ή μπορεί να μην συμβεί. Και δεν τρέχει και τίποτα. Πέρα από τις αντικειμενικές δυνατότητες και το “ταλέντο”, οριακά υποκειμενική υπόθεση, για μένα σημασία έχει μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης, όσο γίνεται πιο καθαρός στόχος, μια συνέχεια και μια συνέπεια σε αυτό που ακολουθεί κάποιος. Αν κάποιος θέλει να βλέπει τη φάτσα του στα Μέσα και τα έξω, μαζί του, αλλά να ξέρει γιατί και να το υποστηρίζει. Κλισέ, αλλά η αλήθεια φωνάζει. Αν πάλι επιθυμεί το δρόμο του χρήματος, βουρ! Αρκεί να στέκει πάντα πίσω από την κάθε απόφαση. Το δουλειά νομίζω οίκοθεν νοείται και τέλος θα έλεγα επαφή με τον κόσμο. Όσο πιο πολύ. Ταξίδια, κατά το δυνατόν, ενημέρωση, κοινωνικοποίηση και συμμετοχή στη ζωή. Όπως είπα και πριν, όλα είναι αλληλένδετα. Για μένα είναι βαρετό κάποιος να είναι άψογος επαγγελματίας και να μην έχει ιδέα ποιος είναι ο Dior ή να μην απολαμβάνει ένα ποτήρι κρασί ή ή ή.
Rd: Σε εσάς, ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που σας έδωσαν στο ξεκίνημα σας; “Στιλ είναι (αλλά να μην ακουστεί σαν λίστα που τα περιοδικά αρέσκονται να καταστρώνουν!) ένα κυπαρίσι στην Τοσκάνη (ή παντού), ό,τι έκαναν οι παλιοί τύπου Charles Ray Eames, Van der Rohe, Άρης Κωνσταντινίδης. Ένα tribal αφρικανικό σκαμπό. Το τανγκό. Το να έχεις φωνή και να μην ακολουθείς άβουλα. Το να είσαι γενναιόδωρος και να δίνεις εύσημα. Να μην είσαι ξερόλας (φίλοι πατριώτες!). Φυσικά μια παλιά κόκκινη spider. Ένα φουλάρι φορεμένο σαν ζώνη. Από άντρα! Οι εσπαντρίγιες. Ο Θησέας. Το ομορφότερο puppy που πολύ πρόσφατα ήρθε να μείνει μαζί μας. Το trinity του Cartier για πρόταση γάμου. Το να γονατίσεις. To να θέλεις να γίνεις καλύτερος. Το να μη λες “ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Δε ζούμε.’’. Ανώνυμος.
Rd: Θα ήθελα να αναλύσουμε λίγο τη σχέση του Interior Designer με το σπίτι του και τα project γενικότερα. Το θαυμάζει; Το βλέπει σαν καμβά που μπορεί να παίξει ή δε σταματά να αμφιβάλλει για τις επιλογές του; Που σταματά αυτή η εγκεφαλική διεργασία; Πότε αφήνουμε κάτω το μολύβι ευχαριστημένοι; Δεν πρόκειται περί αμφιβολίας. Μιλάμε για εξέλιξη. Ο χώρος όπως και όλα στο lifestyle μας είναι σαν ζωντανοί οργανισμοί. Πρέπει να εξελίσσονται, αλλιώς αργοπεθαίνουν. Σε αυτό το πλαίσιο ο καμβάς -πολύ σωστή λέξη- αλλάζει, εναρμονίζεται με τις εκάστοτε ανάγκες, ιδέες μας. Με ολίγη “επαγγελματική διαστροφή” ο χώρος μπορεί κάλλιστα να αλλάζει ασταμάτητα. Και αυτό είναι και υγιές και πολύ συναρπαστικό.
Rd: Συχνά οι άνθρωποι του χώρου μας έχουν και κάποια δημιουργικά χόμπι. Εσείς; Δεν κατάλαβα ποτέ την έννοια του χόμπι. Για μένα η εργασία, η δημιουργία μου καλύτερα, και η ζωή μου είναι άρρηκτα δεμένα. Το ένα προέκταση του άλλου. Και σημειώστε πως μόνο εργασιομανής δεν είμαι. Προτιμώ να πίνω Campari στον ήλιο με μια Vogue στο χέρι. Αλλά και τότε δημιουργώ. Κάποτε ρώτησαν τη γυναίκα μου πώς είναι να ζει με έναν καλλιτέχνη. Και εκείνη απάντησε: Δύσκολα! Δουλεύω ασταμάτητα, που σημαίνει στον ύπνο μου, όταν οδηγώ, όταν κάνω ντους. Μου αρέσει να σταματώ για ένα Campari (βλ. ανωτέρω). Δε σκέφτομαι τη ζωή χωρίς το καινούριο ενός ταξιδιού. Όπως επίσης χωρίς χρώμα. Πάνω μου, γύρω μου, μέσα μου. Λατρεύω το λευκό, είναι ο τέλειος καμβάς για δημιουργία. Δεν αντέχω το μαύρο, παρά μόνο σε ένα LBD. Ούτε το γκρι, παρά μόνο σε μια μοντερνίστικη κατασκευή. Αγαπώ τη βέσπα μου, μια παλιά του ’70, μόνο που δε μου αρέσει στην Αθήνα. Θα επιστρέφω πάντα στην Ιταλία (κάποια εκλεκτική συγγένεια θα υπάρχει, δεν μπορεί). Λατρεύω να κάνω χαμάμ, όχι τόσο spa. Τρώω. Πολύ. Είμαι περήφανος για το σπίτι που έφτιαξα από την αρχή στο Θησείο, ένα θεϊκό νεοκλασικό σε αληθινή γειτονιά (Κηφισιά και τα suburbs are sooooo dead!). Και για ένα σπίτι σε ένα νησί του Αιγαίου του 1900, που επίσης ξήλωσα απόλυτα εσωτερικά, μα δεν τολμώ να αγγίξω εξωτερικά, το όνομα του οποίου δε θα αποκαλύψω για να μη μαγαριστεί! Δεν ξέρω. Δεν καταλαβαίνω αν προκαλώ. Σίγουρα δεν το πλανάρω. Η διαδικασία πια για μένα τι φοράω, πού πάω, πώς ζω, γιατί κλπ. είναι τόσο φυσική, τόσο περασμένη στα κύταρρά μου. Αυτό ακριβώς είναι το concept. Αυτό είναι το bespoke. Αυτό προσπαθώ να περάσω στον κόσμο. Αν είναι δικό σου, αποκλείεται να μην ταιριάζει, κι ας είναι λάθος, άσχημο, άκαιρο ή ντεμοντέ. Στο Λονδίνο με σταμάτησε μέχρι και homeless να σχολιάσει τα κίτρινα παπούτσια που φορούσα (Great shoes, mate!). Στην Ελλάδα, ούτε μια φορά. Ούτε καν για χλευασμό. Κρίμα.
Rd: Τέλος θα ήθελα να μάθω τη σχέση που έχετε με το διαδίκτυο, αν ενημερώνεστε από αυτό και για τη δουλειά σας. Αγαπημένα sites ή blogs, έχετε; Μα το είπα και πριν. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Αλλά δεν αποκοιμιέμαι και πάνω στην οθόνη. Συχνά η πληροφορία είναι εκεί έξω. Πάντως πάντα σέβομαι τον yatzer, την γλυκύτατη beautydiaries, και εσάς. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
Η Εύα, δηλώνει από τούδε και στο εξής, εντελώς fan του Γιώργου Καράμπελα και τον ευχαριστεί για την τόσο “διαφωτιστική” συνέντευξη. Δηλώνει ακραία οπαδός της σκέψης που “λανσάρει” και λέει: Να ένας από τους ανθρώπους με κέφι για ζωή και δημιουργία.
Νέα και που θα βρείτε τι:
SPECIAL VINTAGE WEEK-END SALE PHASE 2
To TR2/THISSIONREVISITE2 ανακοινώνει με χαρά το Weekend Vintage Sales event στις 2-3 Απριλίου, που περιλαμβάνει επιλεγμένα κομμάτια από την προσωπική συλλογή του τρομερού ζευγαριού Ludo & Francesca που μετοικούν από την κατοικία τους στην Τοσκάνη στη Ν. Ζηλανδία. Τα vintage κομμάτια μετράνε brands όπως: Gucci, Dior, Prada, MiuMiu, Louis Vutton και φυσικά είναι ανδρικά και γυναικεία. Οι δε τιμές είναι το καλύτερο σου, αφού κυμαίνονται από 80 έως 120 euros.
Saturday 2 April Sunday 3 April from 12:00 to 18:00
And weekdays by appointment
TR2/thissionrevisited2
16 Vasilis Street
Thission, Athens
> Tel: 210 346 0096
> E: contact@thissionr2.com
> FB: www.facebook.com/thissionrevisited2
London Calling. Indeed! Τα προϊόντα TR2 αρχίζουν το ταξίδι τους στις ξένες αγορές
Πρώτο, η αγαπημένη THE DIMMER LAMP από μάρμαρο carrara, η οποία από τον Φεβρουάριο του 2011 θα διατίθεται, σε πρώτη φάση, από το εξαιρετικό και ιδιαίτερα εκλεκτικό και απαιτητικό κατάστημα ΜΙΝΤ στην περιοχή South Kensington στο Λονδίνο. Θα κάνει στάση όμως και Θεσσαλονίκη. Περισσότερες πληροφορίες: contact@thissionr2.com 210 3460096
AJENESAISQUOI/BESPOKE the company www.ajenesaisquoi.gr
TR2/THISSIONREVISITED2 the store www.thissionr2.com
CIRCA1920 the collection www.circa1920.com
