Έτσι μια φωτογραφία από ένα παλιό project μου για μια Κυριακάτικη ιστορία. Αγαπώ πολύ αυτόν το vintage καπετάνιο, που έχει τόσο καλόκαρδο βλέμμα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αυτόν να κοιτάει το τραπέζι της κουζίνας μας, που ήταν -και είναι βέβαια- από δρύινο σκελετό και καπάκι από εκείνο τη κιτρινωπή φορμάικα που έκανε απομίμηση μαρμάρου. Φυσικά συνοδευόταν από το απαραίτητο συρτάρι στο κέντρο του και ήταν ασορτί με τα ντουλάπια της κουζίνας, που στο κάτω μέρος τους είχαν το τζαμάκι επίδειξης των γυαλικών της γιαγιάς, ξέρεις εκείνα τα κίτρινα – μελί αμερικάνικα. Με αυτά και με αυτά τον αγαπώ.
photo: rdeco
Τις Κυριακές μαζευόμασταν όλοι το πρωί και πίναμε τσάι του βουνού, σετ με ελιές και τυρί. Η τηλεόραση δεν έπαιζε πρωινάδικα, γιατί δεν υπήρχαν ούτε Μενεγάκη, ούτε Ναταλίες , ούτε τίποτα και το πρόγραμμα της ασπρόμαυρης τιβί, άρχιζε το απόγευμα. Εκείνες οι τηλεοράσεις είχαν λυχνία -όπως όλα τότε- και όταν πάταγες το κουμπί να ανοίξουν, μέχρι να δεις εικόνα προλάβαινες μέχρι και αυγά να τηγανίσεις. Θυμάμαι μια φορά που είχε καεί η λυχνία και μέχρι να έρθει ο τεχνικός, βλέπαμε τηλεόραση δια της ακοής, αλλά δεν είχε και σημασία τότε, σε κανέναν δεν έλειπε η τηλεόραση.
Μετά το πρωινό τσάι -τι Εγγλέζοι!- βγαίναμε για παιχνίδι. Ματωμένα τα γόνατα στα χώματα του Πειραιά. Παίζαμε τα μέντα μέντα, κορόιδο, τα μήλα και πάντα στεναχωριόμουν γιατί ήμουνα και μικρότερη και όλο έχανα. Αλλά εκεί στον αγώνα, χαμένη ξε-χαμένη εγώ επέμενα. Μετά τους βαριόμουνα -ήτανε και μεγάλοι τελικά- και πήγαινα να χαλάσω του μαραγκού την ημέρα, ζητώντας του συνέχεια δυο καρφάκια, ένα ξυλάκι τόσο και ότι άλλο. Αρκετά χρόνια μετά κατάλαβα πόσο πρέπει να του άρεσε αυτή η ενόχληση, όταν περνούσα φοιτήτρια πια και με φώναζε να μου πει πως δεν περνάω να του κάνω τη ζωή μαύρη.
Μετά ερχόταν το βράδυ και μαζευόμασταν πάλι γύρω από το τραπέζι, οικογένεια ενωμένη λέμε τώρα, τρώγαμε, και πέφταμε για ύπνο νωρίς. Σχολείο την άλλη μέρα. Εντάξει κάποιες φορές ήμασταν και απογευματινοί και τυχεράκηδες γιατί κοιμόμασταν παραπάνω το πρωί. Τα θυμάστε τα απογευματινά ωράρια; Τες πα, το βράδυ έπεφτα για ύπνο και άκουγα κρατικό ραδιόφωνο αφού επίσης δεν υπήρχε άλλο και αυτό έκανε ένα μακρόσυρτο ιιιουζβζιζιβββιιιν για να πιάσεις συχνότητα και είχε όπερα και κλασική μουσική και το πιστεύεις, δε το πιστεύεις, μου άρεσε πολύ.
Μετά ήρθε ο καταναλωτισμός, η αδυναμία επιλογής, οι γιάπις, οι φίρμες, τα λίγα ρούχα πάνω μας και τα πολλά στη ντουλάπα μας και μετά ζήσαμε ότι ζήσαμε την Τετάρτη που μας πέρασε. Έτσι για να μη ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε, τουλάχιστον εγώ!
Και μετά από τη σεντιμετάλ αυτή στιγμή, ζητάω από τους αναγνώστες μου μια προσφορά προς το Rdeco. Έχει κανένας σας εκείνη τη τσιγγάνα; Ίδιας εποχής και ύφους και σίγουρα όχι ήθους, αν και εκείνη όπως καθόταν και σε γλυκοκοίταζε με τα χρυσά της μεγάλα σκουλαρίκια κρίκους, καλή κοπέλα φαινόταν. Δεν έδωσε ποτέ και δικαιώματα να πιστέψεις το αντίθετο, εκτός που το βλέμμα της ήταν τσακίρικο και σε γέμιζε υποσχέσεις. Όποιος την έχει και την προσφέρει στην Rdeco, η οποία θα έρθει να την παραλάβει αυτοπροσώπως, θα κερδίσει την αιώνια εκτίμηση και όποια συμβουλή διακόσμησης θέλει, sur mesure!
